In de verte ziet u op de foto de Hooglandse kerk in Leiden. Ik stel me voor hoe het daar nu ruikt, als ik zou staan op de plek waar deze foto genomen is. Ik heb een donkerbruin vermoeden. Het zal sterk ruiken naar peen en ui, met een zweem van verschraald bier, een snufje doorgegaarde sate en een vleugje grachtenwater. Zoiets. Het is namelijk 3 oktober, Leids ontzet. Op deze datum kan ik er niet omheen. Ik moet en ik zal hutspot eten. Meestal zonder klapstuk, daar heb ik geen tijd voor. Maar toch zeker hutspot.
In mijn studententijd aten we met ons hele studentenhuis op 3 oktober hutspot. En velen met ons. Of je nu brak was of niet, hutspot moest het worden. Gewoontegetrouw waren we met zn allen de dag ervoor, op 2 oktober, de stad door geweest. Van pleintje naar pleintje getrokken om te eindigen bij op het plein rondom de Hooglandse kerk. Daar verzamelden immers zich de meeste studenten. Live muziek en een grote biertent vulden het plein. Het was echt feest, groot feest.
Jaren later ben ik daar nog eens terug geweest in de hoop op een soort weerzien met de vrienden van toen, het feest van toen, de sfeer van toen. Het viel wat tegen. Tegelijk vermoed ik dat t voor de studenten die er op dat moment rondhuppelden wel als het grote feest voelde. Ik werd er wat weemoedig van, herinner ik me. Zoals Guus Meeuwis ook zingt: “zulk een tijd komt nooit weer terug…”
Dat klopt, die studententijd komt nooit meer terug. Ik heb er ontzettend van genoten. Niet alleen van het studeren, maar ook van de vrijheid, die periode in het leven, dat wat allemaal open ligt, wat nog te ontdekken is, de avonturen en de baldadigheden, alles. Op 3 oktober denk ik dan ook niet alleen aan het Leids ontzet, maar ook aan mijn eigen ontzet. Mijn eigen gevoel van vrijheid en nieuwe beginnetjes en spannende avonturen en levenslessen. Dan sta ik in mijn hutspot te roeren en dan mompel ik zachtjes voor me uit: drrrrrrie oktoberrrrrrr, dan gaan we aan de rrrrrrol…