Kwetsbaar. We zijn ontzettend kwetsbaar. Als mensen. Als schepping. Als samenleving. En elke keer wanneer we omstandigheden uit alle macht proberen te consolideren, zo noemen we dat dan, stevig te maken, vast te zetten, onkwetsbaar te laten zijn, erkennen we juist de kwetsbaarheid. Onbewust denk ik. Want het moet er zeker en vast uitzien. Het moet stevig staan. Buigen, niet breken… zulke woorden. Maar wat zijn we kwetsbaar.
En ik denk nu steeds vaker, als er íets is wat deze crisis ons laat zien is het precies dat. En tegelijk, als er iets is wat we juist níet willen voelen in deze crisis is het ook dat! Kwetsbaarheid.
Uit alle macht stutten we de dijken van de zorg en de samenleving ter bescherming en voor onze veiligheid. En natuurlijk, dat moet ook. Als je iets kúnt doen om het virus tegen te gaan, dan moet je dat zeker doen. En vaccinatie is echt de zegen van de 21ste eeuw. Dat was er 200 jaar geleden nog niet. En dan kun je zeggen, 200 jaar geleden waren de mensen ook een stuk kwetsbaarder. Toen leefde men ook korter. Andere kwaliteit en waardering van leven. Maar dat is niet waar: we zijn nog net zo kwetsbaar als 200 jaar geleden. We zijn het alleen ontwend om dat te voelen en te accepteren.
Vanuit onze al dan niet bewuste kwetsbare staat is er het verlangen naar veiligheid, zekerheid, heelheid, bescherming. En ieder zoekt dat in eigen hoeken. De religieuze hoek, de gezondheidsbussiness, minfulness etc, politieke idealen, noem het maar op. Het verlangen naar bescherming en zekerheid is groot. De verwachting van de mensen die dat zouden moeten bieden is ook hoog. De teleurstelling des te groter. Boosheid en frustratie komt er dan. Weg met hem of haar! Alleen maar om niet te hoeven erkennen dat je je gewoon ontzettend kwetsbaar voelt.
In Jezus’ tijd was het al niet anders. Men voelde zich kwetsbaar. En er waren nog niet veel mogelijkheden om je tegen dat gevoel te beschermen. De perspectieven waren gering. En ja, als er dan iemand rond loopt die je van je ziekte kan genezen en die de boze stemmen uit je hoofd kan doen verdwijnen, dan is het snel gebeurd: bij hem moeten we zijn! En net zo gemakkelijk ging de menigte voorbij aan Jezus’ kwetsbaarheid zelf. Waar kan hij dan schuilen? Bij wie?
Soms denk ik wel eens, als we nou met zn allen durven toegeven dat we ons gewoon vreselijk kwetsbaar voelen, dat we het soms ook gewoon niet weten, dat de wereld, het leven ook spannend ís en onvoorspelbaar en soms zelfs angstig…dat we allemaal evenveel verlangen naar veiligheid, bescherming… hoe zou dat zijn? Als iedereen daar begint, in kwetsbare staat.
Alain Verheij en ikzelf zullen deze zondag in gesprek gaan over de bijbeltekst die oa dit thema ook aanreikt. Kijk je weer?
Rolinka Klein Kranenburg