Lieve Veenkerkers,
En toch… het wordt Pasen. Nu al een maand in de intelligente lockdown. Het begint te kraken bij sommigen. Het verlangen om weer ‘gewoon’ te kunnen doen. Het huis uit, vrienden en familie ontmoeten. Juist een naderend paasweekend, waarin je elkaar op zou zoeken, wakkert dat gevoel nog eens extra aan. “Blijf binnen! Hou vol! Blijf thuis!” hoorden we Rutte zeggen van de week. Ondertussen wenkt en lokt het buiten zijn. De zon kietelt je gezicht, de bloesem geurt je tegemoet en de vogels zingen werkelijk hun hoogste lied. En de mens zit gekooid. De wereld omgekeerd.
Eigenlijk is dat Pasen op z’n best. De wereld omgekeerd: precies tegen onze eigen gemaakte structuren en afspraken in. Waar wij het op zouden geven, trekt God het leven door. Waar wij een einde zien, tekent God een nieuwe horizon. Waar wij in de dood de ultieme verlatenheid ervaren, is God in de stilte aanwezig, zwijgend. Tegelijk ervaren en voelen wij de onmacht en het verdriet, de eenzaamheid en de verlorenheid. Wat nou, het leven trekt aan?! Als je er niet middenin kunt staan, als je de weg wordt versperd? Hoe houden we ons dan toch staande?
Ik geloof toch en ondanks alles dat juist de boodschap van Pasen ons nu letterlijk en figuurlijk mag doen opstaan. Hou vol, geef niet op, je bent niet alleen! Is het niet nu, dan is het later, ergens een moment in de tijd dat we het leven weer ten volle omarmen mogen. Het is niet ver weg.
Natuurlijk hebben we allemaal vragen over het ‘hoe’ en ‘hoe verder’ en ‘wat zullen de gevolgen zijn van’. We weten het niet. Het gaat mij om de basis en de basis houding. Weten dat de grond waarop je staat gezegend en gedragen is, weten dat je mens bent en mag zijn in verbondenheid met de wereld om je heen. Juist dat laatste. Opeens ontdekken we ( misschien wat ruw) dat alles met alles in verbinding staat en de mens niet los verkrijgbaar is van de aarde waarop zij woont. Het is niet alleen het menselijk bestaan, maar álle leven wat God aan ‘t hart gaat en waar God het hart van is. Diep in ons mensen en diep in de alles wat ademt, fladdert, zwemt, geurt en groeit… Alles is verbonden met alles… Dat te ervaren en te zien, maakt ook bescheiden, dankbaar en opent wellicht de deur naar die nieuwe horizon die ons met dat paasverhaal wordt geschonken.
Dat gezegd hebbende…
Witte donderdag zouden we met z’n allen The Passion gaan kijken… Misschien gaan we dat nu ook wel met z’n allen doen, maar dan lekker thuis!
Goede Vrijdag en Stille Zaterdag en Paasmorgen: we gaan dat met elkaar vieren en beleven. Houdt elke dag uw mail-box in de gaten, daar zult u de viering vinden, waar met veel toewijding en liefde ( en bloed zweet en tranen) aan gewerkt is.
Na Pasen zal ik met studieverlof gaan. Ik zal me tegen die tijd nog wel even keurig afmelden bij u. Want om nu een soort van ‘gedag’ te gaan zeggen, terwijl we nog samen de Pasen gaan vieren, voelt wat voorbarig.
Ik wens u goede dagen toe. Ik wens dat u de moed en het geduld vinden kunt om het vol te houden. Ik wens dat u het voelt en ziet, dat u een mens bent in het licht van Gods liefde: als je alleen bent, als je vecht tegen de bierkaai, als je gek wordt van de muren in je huis, als je niet meer weet hoe het verder moet met je werk, als je je onzeker voelt over je gezondheid, alles! Je bent een mens, de moeite waard, gezien, geliefd: een Godelieve! Mag het zo Pasen zijn, bij jou en bij jullie.
Rolinka Klein Kranenburg