Wil je opstaan en Mij volgen als ik noem je naam?
Wil je dienen in ‘t verborgen, zonder roem of faam?
Wil je leven op de wind, broos en kwetsbaar als een kind?
Zul je geven wat Ik vind in jou en jij in Mij?
Wil je gaan op nieuwe wegen, steil en ongewis?
Wil je zijn tot hoed’ en zegen voor wie vreemd’ling is?
Val je niet een mens te hard die in leugens is verward?
Hoor je ‘t kloppen van mijn hart in jou en jij in Mij?
Hoe klinkt deze vraag in onze tijd? Zouden we daar zo maar gehoor aan geven?
Er speelt nogal wat momenteel. En elke keer weer wordt er een beroep gedaan op ons gezonde verstand en verstandige kritische houding en alles wat daartussen zit. Wat is je kompas? Waar laat je je door leiden? Wie is je kompas? Misschien nog wel een spannender vraag.
Zouden we net als de leerling aan het meer van Galilea zomaar huis en haard achter laten en Jezus volgen? Of net als Abraham een stem volgen die zegt dat hij moet gaan reizen? Of net als Mozes… Paulus…
Ik merk dat er steeds weer een beroep wordt gedaan op onze veerkracht, mentaal, emotioneel, spiritueel, fysiek… Enerzijds denk ik: het kan en het lukt…gelukkig. En anderzijds verzucht ik ook vaak genoeg… hoe lang nog, waar halen we het nog vandaan. In die spanning leven wij. En zoeken we naar houvast en troost.
Misschien dat het laatste couplet van dit lied ons gebed mag zijn, ons antwoord op de vraag van godswege. En dat we durven aanvaarden dat dat met vallen en opstaan gaat.
Heer van liefde en van licht, vervul mij met uw Geest. Laat mij zijn op U gericht, en maak mij onbevreesd.
Dat ik in uw voetspoor ga, uw ontferming achterna, en met lijf en ziel besta in U en Gij in mij.
Lieve groet
Rolinka