Vol verwachting klopt ons hart

 

5 december zullen er in menig huiskamer harten vol verwachting kloppen en kleine kindjes op schoten kruipen, wanneer de goedheiligman de kamer binnenkomt. Tenminste, zo ging en gaat t bij mij thuis. Ik weet niet beter dan dat we luid zingend om de piano stonden, verkleed als pietjes en dat ‘ie’ dan binnen kwam en dat ‘ie’ dan alles van ons wist. En nee, ik was niet zo’n slimmerd die zei: dat is de stem van oom Bas. Wist ik niet. Ik geloofde met m’n hele hebben en houen in de Sint.

Later vond ik het een enorme grap om, net als bij mij vroeger, brieven te schrijven en daar de randjes van te verbranden en in de schoen te doen voor de jongens van Mark. Ik moet tot m’n spijt bekennen, dat zij er iets minder vol in zaten dan ik vroeger. Ik geloofde het echt als kind, die brief kwam door de schoorsteen. Zij hadden al zo’n donkerbruin vermoeden. Kon natuurlijk ook komen, vanwege het feit dat ik er vooral heel blij naast stond te springen en uit te roepen: leuk he, die Sinterklaas toch! Dat doet ie dan maar…

De kinderen van Mark zijn inmiddels de ‘geloof-leeftijd’ ontgroeid. Ik kan m’n hart nog ophalen aan m’n neefjes en nichtjes, die met volle overgave dit feestje mee beleven. Misschien is t wel n familie trekje hoor, we geloven alles… als je het maar mooi brengt.

Natuurlijk, er is veel te doen rond dit feest. Zwarte piet is nu snelle Piet en Amerigo is Ozosnel, en het is n roetveeg, de roe en de zak doen niet meer mee. Het feest transformeert naarmate de inzichten zich verdiepen en verbreden en dat is goed. De ‘gelovige’ kindjes zal het geen zier uitmaken hoe Piet eruit ziet en hoe dat paard heet. Het is die generatie van mij (vermoed ik) waar de liedjes en de beeldvorming er nou eenmaal zo inzitten, dat t best lastig is om t anders te doen. Geen onwil, maar het zit er nou eenmaal zo in. Mijn laatste keer piet spelen afgelopen week was best n uitdaging. Ik was niet zwart en zong alle liedjes verkeerd. Ik was t gewoon niet zo gewend.

Het is en blijft belangrijk om zo nu en dan je gewoonten en gebruiken eens tegen het licht te houden en je af te vragen: geldt dit nog voor iedereen? Het feest zelf en het plezier ervan hoeft daar niet onder te lijden. Helaas vrees ik dat door alle strijd en regelrecht geweld dit toch een beetje het geval is. Ondertussen ben ik wel aan het dichten en wil ik een ieder, die dit feestje viert en gezellige avond wensen.

 

Zodra Sinterklaas weer vertrokken is, keren we onze blik richting Kerst. Maar Kerst wordt t niet zo maar. Er is eerst die tijd van verlangen. De tijd waarin we de duisternis ervaren en zien. Die donkerte kunnen we niet ontkennen. We doen van alles er aan om het licht te bewaren. Van lichtjes buiten in de boom tot aan binnen waar de kaarsen branden. Langzaam trekken we op richting het feest, waar ons verlangen wordt beantwoord met een wel heel bijzonder teken: de geboorte van een kind. Is dit het dan? Begint de vrede hier? De weken van advent kunnen ons helpen dit teken juist te verstaan.

 

Komende zondag is het de tweede adventszondag. Rogier zal worden bevestigd tot secretaris van de Veenkerk. We delen brood en wijn, als tekens van hoop op weg naar het Kerstfeest. En we lezen weer uit het boekje Micha, die ons een beeld schetst, dat bijna te mooi is om waar te zijn. Wat heeft dat ons nu nog te zeggen? Kom en vier en beleef het mee!

Rolinka

 

 

 

Reacties zijn gesloten.