Deze foto is gemaakt door Buchner en verbeeldt “Onmacht”. Het gevoel dat je roept en niet gehoord wordt. Dat je vechten wilt, maar niet doorkomt. Dat wat je ook doet of laat, de situatie niet verandert. Het is een heel naar gevoel. “Je kunt er niets mee”, zeggen we dan tegen elkaar. Dat klopt, je kunt niets… dat is onmacht.
Afgelopen maandagavond was ik aanwezig bij een bijzonder moment. In een van de huizen die ik ‘bedien’ in Amsterdam was een avond georganiseerd voor een van de oud-huisgenoten “S”. “S” is ziek, heel ziek. “S” is 24. Staat middenin het leven. Maar nu is hij zo ziek dat het leven is stilgezet, dat perspectief een vreemd woord lijkt. Geen idee hoelang nog, hoeveel pijn nog…
In de ruimte zaten 21 jonge mensen tussen de 22 en 30 jaar oud. En “S”. “S” was op bezoek in zijn oude studentenhuis en ontmoette daar al zijn oude huisgenoten. “S” vertelde droog wat er gebeurd was de afgelopen 6 maanden. Zakelijk. Iedereen was stil.
‘Goed verhaal’ “S”, zei ik, ‘heel zakelijk, maar dit is niet het hele verhaal. Waar ben jij?’
“S” brak. En zijn verdriet landde als een zware deken in alle aanwezigen. Tranen. Snikken.
Onmacht. Dit was en is enorme onmacht. Wat moet je ook als je zo jong bent met zoiets groots als de dood. De dood die in de persoon van “S” aan je tafel zit?
Toch, na het voelen van deze enorme onmacht, gebeurde er ook iets anders. Er kwam taal, en er kwamen woorden, er werd gesproken over ‘wat nog wel’, en er werd gedeeld hoe zwaar en intens eenzaamheid kan voelen. Hoe in alle waanzin er ook gelachen kan worden. En “S” groeide uit zijn ziekte. Hij werd weer “S”. De anderen zagen het gebeuren. Er kwam een enorme warme stroom van liefde die de deken van onmacht wegblies. Ergens werd hoop geboren. Misschien wel op genezing, maar vooral in het samen dragelijk kunnen maken, wat eigenlijk niet te dragen is.
Deze avond heeft veel indruk op me gemaakt. De veerkracht en draagkracht van deze groep jonge mensen, het lef en de moed om het aan te gaan en te luisteren naar iets wat eigenlijk veel te groot is om te vatten. Niemand die wegliep. Men hield het uit, in de onmacht, met “S”. En dat alleen al was zo krachtig, dat de onmacht langzaam weg dreef en plaats maakte voor liefde, moed, hoop en verbondenheid.
Komende zondag zal Jos van Oord voorgaan. Ik ben een paar dagen met vakantie (van zaterdag 11-10 tot en met donderdag 16-10). Naar Napels. Om dan zondag 19 oktober weer voor te gaan. Dit keer met de Moderne Profeet Jane Goodall. Ze stond al op mijn lijst. Haar recente sterven heeft ervoor gezorgd dat er nog meer documentaires en wat al niet meer zij, voor handen is. Een bijzondere vrouw met een heel krachtig en hoopvol verhaal.
Ik wens jullie een mooie zondag. Volgende week geen stukje van mij, want dan zit in dus in Napels.
Ciao en tot de 19de!
Hartelijks
Rolinka