Laatst wandelde ik met mijn goede vriend en collega Johan door het bos. “Hé kijk, een veertje”, riep hij uit. Ik keek hem wat schaapachtig aan.
“Weet je dan niet wat dat betekent?”
Ik moest hem het antwoord schuldig blijven.
“Een veertje is een teken van boven”, zei hij, “je beschermengel is dichtbij. Er wordt in de hemel aan je gedacht, over je gewaakt.”
Onze wandeling vervolgend, vond ik onderweg steeds opnieuw een veertje.
“Die engel heeft zich behoorlijk uitgeschud”, wist ik nog uit te brengen. Johan keek me veelbetekenend aan. “Of er is iemand die heel erg veel van je houdt daarboven.”
Ik hield maar op met gevat te antwoorden. Of het waar is of niet, het raakte me enorm. Want wat mis ik mijn vader. Onbeschrijfelijk veel. Tegelijk voel ik hem vaak erg dichtbij. Alsof hij echt naast me zit, mij met zijn rust en wijsheid draagt. En gek genoeg voel ik me getroost in dat gevoel. Ik ga het dan ook maar niet rationeel wegzetten. Het is. Er is zoveel aan het leven wat een mysterie is. Dit ook. Ik houd van dat mysterie en ik koester mij er aan. Ik geloof ten diepste dat God ons leven draagt, in leven en sterven. En dat wij in God verbonden blijven over alle grenzen heen. Hoe… geen idee. Toch voelt het heel waar. Het is bij God, het is goed. Neemt mijn gemis niet weg. Het maakt het wel dragelijk.
Zondag 24 november geven we ruimte aan het gemis. Maken we onze liefde over alle grenzen heen zichtbaar in ons ritueel van gedenken. Met een kaars. Met de vlinder.
Ook al ben je niet meer hier, toch ben je dichtbij.
Ik ben die ik die ik ben, dankzij jou, ondanks jou, zal het voor anderen misschien ook zijn. Maar mijn leven is onlosmakelijk verbonden met diegene die ik mis. Wat fijn om dan in die viering de naam te horen van diegene. Een naam die je nu misschien alleen nog maar zachtjes voor je uit fluistert, maar niet meer tegen diegene uitspreken kan. Een naam die woont in je hart, waar de herinneringen zich verzameld hebben. U mag die namen aan me doorgeven, als je wilt dat ik hem of haar noem, doe dat via de mail: predikant@veenkerk.nl. En dat kan nog tot aan 22 november. Daarna kunnen we ze niet meer plaatsen in het ‘hart’ wat getoond wordt op de beamer. Maar kun je de naam uiteraard nog wel op de vlinder schrijven. Weet je heel erg welkom in deze viering, ook als je misschien niet zo kerkelijk bent, of wat dan ook. Kom maar. Geef ruimte aan je gemis.
Komende zondag 17 november gaat Regina Lafeber voor. Haar laatste viering voor haar zwangerschapsverlof. Hoe bijzonder om dat bij ons te doen. Weet je welkom.
Ik zie u/jullie graag: zie je zondag!
Ps: mocht u het leuk vinden. Zondag 24 november is er een uitzending van BID DANK EN BEWONDER op NPO1 (denk ik) van de EO (volgens mij ‘s morgens om 9.15 uur, maar dat we terugkijken, nietwaar). Daar mocht ik te gast zijn, sterker nog, ze waren te gast bij mij thuis, inclusief Nelson de hond, die een bijzondere tv-persoonlijkheid blijkt. Ik deel mijn verhaal over rouw en dankbaarheid. Over gedenken, leven en dood en mijn vader.