Nu we steeds dichterbij Pasen komen, merk ik zelf ook een groeiende behoefte om echt naar binnen te keren. Al was t maar alleen om daar te geraken, waar in mij de verhalen dwalen die ik wil vertellen, als t over Pasen gaat en Goede Vrijdag. Waar in mij dat stille weten woont dat er opstanding mogelijk is en dat dood niet het laatste woord heeft. En wanneer ik dan bij dat laatste aankom, dan treft ik daar zo’n enorme tegenstelling. Het grote gemis van mijn lieve vader zit daar rustig op me te wachten. “Dag kind”, lijkt t te zeggen, “je dacht zeker dat dit niet meedoet. Sommige dood is toch echt het afgesneden zijn van de levenden”. Ik probeer er dan niet te lang in te blijven, want ik moet verder. Maar telkens weer word ik teruggebracht bij dat verdriet en gemis. En dus zal ik er iets mee moeten. Het wil me wat zeggen.
Ik mis pa, tegelijk is de herinnering aan hem zo warm en vol liefde en voel ik hem zo dichtbij. En ik heb zelfs het idee dat wie hij was steeds meer levend wordt in mij. Gek genoeg.
Mijn zus en ik hadden in oktober een weekendje weg gepland, maar toen stierf pa. Komend weekend staat het opnieuw op de agenda. Samen gaan we erop uit. En we hebben enorm veel zin. En tegelijk weten we ook beiden dat er iets wezenlijks veranderd is. Voor ons, voor ons allevier eigenlijk… en dat we ons daar steeds weer opnieuw, bij elke mijlpaal en feestdag steeds opnieuw mee moeten verhouden. Zo ook dit weekend.
Maar zo ook Pasen. De verhalen die ik aantref zijn intenser. De pijn doorleefder. Maar de hoop krachtiger. Het diepe weten dat t niet stopt bij God, maar juist doorgaat is meer dan ooit voelbaar. De komende twee weken keer ik naar binnen om te schrijven.
Volgende week is het al Palmpasen. Er zal ongetwijfeld een mooie oproep in de nieuwsbrief staan. De Vuurvogel-kids komen meedoen! Dus ik hoop op een mooie club. Ook zal Menno Kramer belijdenis van zijn geloof afleggen. Een feestelijk begin van een intense week. Die ons voert langs hoogten en diepten, ons doet vallen en ons zal doen opstaan. Een goede zondag gewenst met Erik Idema.
Groet Rolinka