Steeds dichterbij Pasen komen we. Het leven vecht zich een weg naar buiten. Hoopvol vind ik dat, zie je wel: het Leven ís sterker. Tekens van hoop en verhalen van hoop hebben we nodig om ons op te richten, aan vast te houden, mee te voeden. Pasen, zo sprak iemand bij de huiskamerkring, is het perspectief zonder welke het anders zinloos zou zijn. “Wat betekent Pasen voor je?”, was de vraag bij de kring. En de antwoorden daarop kwamen van diep. Woorden als ‘onvoorwaardelijk’, ‘overweldigend’, ‘onmisbaar’ in combinatie met een sterk ervaren hoop en uitzicht op Gods toekomst werden gedeeld. En het ís ook nodig en onmisbaar, juist nu in deze tijd. Dat er een ander verhaal verteld wordt naast al die verhalen die ons schokken en murwe en verdrietig maken. Een even zo krachtig, misschien wel krachtiger verhaal. De natuur bekrachtigt dat, zo ervaar ik het. Enerzijds geruststellend, anderzijds ons opwekkend uit een ogenschijnlijk doodlopende weg.
Ik trek me nu langzaam wat terug om te gaan schrijven en de vieringen van de Stille Week op te bouwen. Komende zondag zal Rebecca Onderstal voorgaan en zij zal over het verhaal van Bartimeus gaan vertellen. En dan zondag 13 april is het Palmpasen. Ik hoop natuurlijk op veel kinderen met kleurige stokken om onze Stille Week mee in te luiden.
Hier ook goed nieuws! Ik heb een huisje gevonden in Hoevelaken. Daar ben ik ontzettend blij mee. Ook dat is perspectief. Ik ervaar weer de mogelijkheid om iets op te gaan bouwen. Er mag wel wat aan gebeuren (niet teveel want het is particuliere huur, maar toch). En as we speak is er een Ridgeback mama bezig met de bevalling van haar pupjes, waarvan er eentje voor mij zal zijn. Nieuw leven…perspectief… De afgelopen maanden was voor mij een weg van vallen en opstaan, van loslaten en door veel verdriet heen gaan, maar ook weer Leven… t Lijkt wel een paasverhaal…
Ik hoop u en jullie de komende weken te zien en samen die prachtige hoopvolle, maar ook confronterende vieringen van Pasen te beleven.
Mooie zondag deze zondag!
Hartelijke groet
Rolinka