Er moeten mensen zijn…
Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken
Voordat de wereld verregend
Mensen die zomervliegers oplaten
Als ’t ijzig wintert
En die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken
Die mensen moeten er zijn
Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van ’t kerkhof ijsjes verkopen
En op de puinhopen mondharmonica spelen
Er moeten mensen zijn die op een stoel gaan staan
Om sterren op te hangen in de mist
Die lente maken van gevallen bladeren
En van gevallen schaduw licht
Er moeten mensen zijn die ons verwarmen
En die in een wolkeloze hemel
Toch in de wolken zijn
Zo hoog
Ze springen touwtje langs de regenboog
Als iemand heeft gezegd:
Kom maar in m’n armen
Bij dat soort mensen wil ik horen:
Die op het tuinfeest in de regen dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt
In grote witte letters ‘liefde’ verven
Mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten
Omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten
En stenen gooien naar ’t lenteblauw
Omdat ze bang zijn voor de bloemen
En bang zijn voor ik hou van jou
Ja, er moeten mensen zijn met tranen als zilveren kralen
Die stralen in het donker
En de morgen groeten
Als het daglicht binnenkomt op kousenvoeten
Weet je, er moeten mensen zijn die bellen blazen
En weten van geen tijd
Die zich kinderlijk verbazen
Over iets wat barst van mooiigheid
Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder
Als al die anderen schreeuwen: alles heeft geen zin
Dan blijven zij roepen: nee, de wereld gaat niet onder
En zij zien in ieder einde weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown
Eerst het hart en dan het verstand
En ze schrijven met hun paraplu ‘i love you’ in het zand
Omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan
En vallen en vallen en vallen en opstaan
Bij dat soort mensen wil ik horen:
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
De muziek gaat door
De muziek
Gaat
Door
…houdt Mij niet vast…
Jezus,
We zoeken je altijd op de verkeerde plekken, tussen de goede en zeer gewaardeerde mensen. Terwijl we stiekem heus weten dat je te vinden bent bij de armen, het schorriemorrie, de mensen die wij liever ontlopen…
Jezus
We zoeken je altijd op de verkeerde plekken en blijven op een veilige afstand. Terwijl jij ons zo nabij komt, dichterbij dan onze adem zelfs…
We zoeken je in kerkelijke omgevingen, terwijl je waarschijnlijk eerder te vinden bent tussen de potten en pannen of aan tafel in een drukke en volle keuken.
We zoeken je in gebouwen, maar jij wandelde juist door de straten, en langs het strand en over de bergen…
Zelfs nu, zelfs nu met Pasen, blijven we je hardnekkig zoeken tussen de grafstenen, in aloude verstarde dogma’s, in oude pijn en angsten, in de schuld en de spijt waar we in wonen alsof het een doodkist is.
Maar de engel zei: Waarom zoek je hem bij de doden? Hij is niet hier!
Jezus,
Help ons om onze lijkwades af te leggen, de steen weg te rollen en het leven binnen te stappen, hier en nu!
We zullen je vinden tussen de levenden, voor ons uit, herkenbaar als voetstappen in de ochtenddauw …
Je hebt de dood verslagen! Nu is er geen plek waar we naartoe kunnen, geen duisternis die we betreden, die niet door God-gezien is!
Amen
Begroeting
V:
Jezus, wij begroeten JOU!
JOUW handen dragen de littekens nog in zich
JOUW voeten zijn nog nat van de dauw
En met onze namen in herinnering, onaangetast door drie dagen dood,
Ontmoet JIJ ons hier,
Opgewekt uit het graf.
Wij snappen niet hoe;
We weten niet waarom.
Maar JIJ bent gekomen:
Niet om onze vragen te beantwoorden,
Maar om ons JOUW gezicht te laten zien.
A:
Levend! Zo ben JIJ voor ons.
De wereld kan zich verheugen.
Halleluja
AMEN.
Hooglied 2:3-13
Johannes 20:10-18
OVERWEGING
Mooie Paasmensen,
Is het liefde die angst aanjaagt? Of jaagt angst de liefde weg…
Met die vraag begonnen we vrijdag onze weg naar dit moment, hier vanmorgen.
Omgeven door een explosie aan leven en lente! Alsof we zo in de tuin van Hooglied beland zijn. De bloemen zijn verschenen op het veld, de vijgenboom is al vol vruchten en de wijnstok rankt en geurt…De Liefde… ze heeft zich er niet onder laten krijgen, zou je kunnen stellen.
Is het liefde die angst aanjaagt?
Als we Hooglied lezen, is daar geen sprake van. Angst voor liefde. Eerder een gulzigheid die haar weerga niet kent. Liefde, lust, nieuwsgierigheid…
Sta op vriendin! Kijk de winter is voorbij!
Het meisje wordt opgewekt om het leven en de liefde te gaan ontdekken.
Tuurlijk, dat kan ook best angstaanjagend zijn. Laten we wel zijn. Ontdekken betekent ‘iets nieuws’. Iets wat je nog niet kent.
En onbewust of bewust, weet ik niet, gaan we nooit zonder verwachting een nieuwe reis aan. Ervaringen uit het verleden reizen altijd met ons mee. Jouw blik op het leven wordt bepaald door waar je staat en wie je bent geworden.
Vraag is: laat je je daardoor beperken of niet? Laat je eventuele angst de liefde wegjagen…
Maria dwaalt door de tuin. Haar verdriet is nog erger dan eerst. Eerst was Jezus alleen nog maar dood. Dat is al erg. Maar nu is zijn lichaam ook nog weg! Er is geen plek meer waar ze met haar verdriet naartoe kan. Nu is haar verdriet overal. Je zou kunnen zeggen dat ze er in woont.
De figuur in de tuin…hij misschien, misschien weet hij waar ze met haar tranen naartoe moet. Waar is hij? Waar hebben ze mijn Jezus heen gebracht?
Ach …Maria…
En in dat ene woordje lag alles..alle liefde die er ooit was, werd opnieuw wakker… Rabbouni! Meester!!!
Natuurlijk, nu vasthouden! Dit ga ik niet nog een keer verliezen! Vasthouden en nooit meer loslaten!
Maar zo werkt het ook niet met liefde… Met God ook niet trouwens…
Liefde gedijt slecht in een afgesloten ruimte. Het leven ook. God ook. Alles wat je afsluit, vastzet…sterft. Loopt dood.
Angst net als verdriet zorgt ervoor dat je krampachtig wordt. Angst houdt je gevangen. Werkt als een kooi. Je hoop, je verlangen, leven, liefde… het krijgt geen ruimte om te zijn, om te bestaan.
Houdt mij niet vast, zegt Jezus tegen Maria.
Jezus leven en zijn boodschap was er alleen maar opgericht om te bevrijden, los te maken, de mens in de ruimte te zetten, de mens ruimte te geven. Hij ging zelfs zo ver om zelfs de dood uit de weg te ruimen. Zelfs de dood mocht de mens niet meer beperken.
Ja ..natuurlijk, de dood bestaat nog steeds. En nog steeds loopt er van alles dood in ons leven en in de wereld. De werkelijkheid is weerbarstig. Maar …maar… en dat is echt een feest om te kunnen zeggen, pasen vieren betekent ‘MAAR”…. I feel a but coming up… zeggen de engelsen..
De dood is niet meer bepalend voor het leven, ons leven. Het Leven is bepalend voor de dood… En vervang het woord leven door het woord Liefde!
De liefde is dus sterker dan de dood gebleken.
Deze week ben ik in de Bijlmer geweest. De dag voor de Passion. Ik had afgesproken met een oude middelbare schoolvriend. Hij is in de Bijlmer gaan wonen na onze middelbare schooltijd. En het ging niet zo goed met hem.
Hij heeft een leven achter de rug van drugs en drankverslaving, dood en gekte. Psychotisch is hij geweest. Een van de oorzaken voor dit bestaan lag in een zeer beschadigde jeugd.
Hij vertelde mij zijn verhaal, woensdag, terwijl we door een druilerig Bijlmer liepen.
Kijk, daar woonde ik! Hier werkte ik..met verslaafden. Ik kwam bij mensen thuis.. onvoorstelbaar wat ik zag, hoe mensen leven. Ik kon het niet aan. Ging weer gebruiken.
De vrienden die hij verloren heeft aan de drugs, zijn niet meer op twee handen te tellen.
Ik vroeg hem: wat heeft jou dan nog in leven gehouden?
Hij lachte. Goh, goeie vraag, zei hij. Het was even stil.
Ja…toch dat ik nu met mijn ervaring anderen kan helpen. En..ja..vooral ook dat ik nog steeds heel graag een lieve partner zou willen. Gewoon..liefde.
Het verlangen naar liefde heeft jou eigenlijk op de been gehouden?
Ja…eigenlijk wel..ja..
Op dat moment liepen we vlak bij het monument van de Bijlmer. De Boom die alles zag. De plek waar de dood er met een noodgang ingeslagen is en een levensgroot gat geslagen heeft. Niet meer weg te denken uit die Bijlmer.
Ondanks dat is er een enorme levenskracht te vinden in die wijk. Een verlangen naar leven en liefde, zo groot. De dood is niet meer bepalend voor het leven daar. Het is het leven die de dood overmand heeft.
Ik keek naar mijn oude schoolvriend. Hij is er nog..dacht ik.
Je bent er nog, zei ik…
Ja, ik ben er nog, zei hij. En hij lachte.
Sta op vriendin! Mooi meisje, kom! Kijk, de winter is voorbij!
Maria! Kijk! Wees niet bang en leef. Geef Mij, geef Liefde de ruimte… Niet vasthouden. Niet vastzetten. Maar laat het je de moed geven om het leven aan te gaan. Hoe het ook komt… met dood er al erbij. Maar alsjeblieft, laat het je niet verlammen. Het mag je niet meer te grazen nemen, je het zicht op het leven benemen.
Zo is Pasen de omdraaiing van alles.
Niet de angst die de liefde wegjaagt. Ook niet de liefde die angst aan jaagt.
Het is de liefde, alles is liefde die de angst en het verdriet overmant en weg stuurt.
Alles is liefde voor wie het kan
En voor wie echt durft te kijken
Voor wie iets durft te zoeken
Zelfs voor wie alleen nog maar
Het allerkleinste beetje durft te hopen
Zo is alles liefde. Dus…sta op! Gooi die mantel van angst maar af… en laat het leven en de liefde maar komen…
Wees zo’n mens die zonnen aansteekt!
Ik ben er klaar voor.
U ook? Amen
Zegen
Op weg gezet
In het licht gezet
Levend als ooit tevoren
God, die jou vormde in de moederschoot
Die adem gaf aan jouw begin
Die meewandelt op jouw weg
Drage je op handen
Omgeve je met liefde
En zegent je met haar allesoverstijgende vrede
AMEN