Een vol hoofd, u kent t wel. Dat je gedachten niet meer rustig gaan en komen, maar als een soort verstopt riool je hoofd verzwaren. En alles wat erbij komt, maakt dat de druk opgevoerd wordt.
Een vol hoofd, zo vol, dat je jezelf niet meer hoort denken. Dat je niet meer in staat bent om te voelen. En ook dat je eigenlijk niets meer kunt delen of ontvangen. Een vol hoofd.
En dat is een omstandigheid die zo tegen het eind van het jaar best herkenbaar is. Vanwege opgehoopte stress, vanwege alles, vanwege almaar doorgaan, want we zijn bijna klaar.
Ik merk dat mijn hoofd en hart ook behoorlijk overvol beginnen te raken van de situatie wereldwijd, die meer en meer dreigender wordt. Ik had de hele column geschreven over de Rode Lijn (demonstratie vorige week zondag), het laffe en holle standpunt van de Protestantse Kerk aangaande de situatie Israël en Palestina en ik zal deze column zeker ook een keer delen. Tegelijk voel ik dat ie even niet voor nu is. Laat ik dit erover zeggen: dat er een rode lijn getrokken moet worden en dat Israël verantwoordelijk gehouden moet worden voor de genocide in Gaza en de escalatie van geweld in het Midden Oosten, is wat mij betreft helder. Dat maakt mij geen antisemiet, of anti Israël of anti joodse volk. Dat maakt mij wel anti de terreur die door de staat Israël met boefje Netanyahu voorop nu uitgeoefend wordt. Deze weg is niet de weg naar en van de vrede.
Een vol hoofd dus, vanwege alles en allen… Dat had de man die Legioen genoemd werd ook. Zijn hoofd zat zo vol, dat hij zichzelf niet meer kon horen, voelen en zien. Hij was zichzelf volkomen verloren, verloren gelopen in de stemmen en de waanzin die in hem woonden. Intens triest eigenlijk. En helemaal, omdat hij zo ver heen was, dat hij niet meer kon leven in de wereld van de mensen. Alleen en in een grot, dat was zijn plek. Jezus ontmoet deze gekwelde ziel. We lezen en horen dit verhaal komende zondag. En hoe dit verhaal klinkt in deze onze tijd, ik vermoed dat het herkenning oproept. Maar wat kunnen we ermee? Kan het ons een spiegel voorhouden waarin we onszelf zien en hoe wij omgaan met mensen die vastgelopen zijn of wanneer we zelf ten onder dreigen te gaan aan onze eigen volle hoofden? Ik ga erop kauwen de komende dagen.
Zie je zondag!
Rolinka