Het gaat beginnen, of sterker nog, het ís al begonnen. Onze weg naar Pasen. Officieel natuurlijk op die eerste zondag van de veertigdagentijd. En komende zondag, met Palmpasen, zullen we de Stille of de Goede week inluiden. Een intense tijd. Een waardevolle tijd. Juist nu, nu om en in ons de wereld woedt. Het lijkt wel alsof het geschreeuw en het geweld alleen maar sterker wordt en toeneemt. En wij steeds kleiner en machtelozer. Kunnen we het tij nog keren? Moeten wij niet ook gaan schreeuwen? Onze vuisten ballen. Roepen om recht en vrede?
Ja!
Zo zullen we beginnen komende zondag. Hosanna!! Red ons Heer! Hosanna!! De roep om gerechtigheid is nog nooit zo luid geweest, zou je bijna denken. De vraag is of we, net als de hosanna-roepers in de evangeliën, kunnen inzien dat ónze manier niet Gods manier is. Waar wij met gebalde vuisten het kwaad tegemoet treden, zien we in de week die volgt een zwijgende Jezus, die alle geweld en onrecht zonder tegenstand ondergaat. Dat beeld maakt iets los bij ons. Hoe is t mogelijk? Waarom verzet hij zich niet? Wat bezielt deze man?
Langzaam, heel langzaam zal het ons gaan dagen. Maar tot een dieper verstaan kunnen we alleen maar komen, wanneer we ook echt deze dagen op ons in laten werken. En dat begint deze zondag. Met hopelijk veel kinderen, die in een kleurige optocht de Palmpasenstokken omhoog houden.
De week erop komen we samen op Witte Donderdag: ”Dit brood is mijn lichaam, gebroken voor jullie”. We kijken hem nog wat glazig aan. “Voor ons?”
De gebrokenheid die we ervaren en zien in onze werkelijkheid is te groot om te bevatten. Drijft tot wanhoop. Onze dromen slaan erop stuk. Het is precies die gebrokenheid die ons op Goede Vrijdag bij het kruis brengt. Al onze wanhoop en stukgeslagen dromen, al ons falen en ons verdriet, alles waar wij in dood lopen, verzamelt zich daar bij het kruis. En eindigt in een geladen en intens smartelijke stilte.
Kunnen we daarbij blijven? Kunnen we het aan om ons niet meteen af te keren en te vergeten, maar blijven? In rouw. In verdriet? Een zwaar gevoel is het. Rouw. Gemis. Hopeloos ook, iemand definitief loslaten. Tot er in die duisternis een licht opgaat. Want Gods verhaal is niet doodgelopen. En dus óns verhaal ook niet. Op Stille Zaterdag breekt Gods licht door onze tranen heen. “Ik heb het gezien en ik heb het gedragen, deze wereld, deze tijd”.
Al deze vieringen horen bij elkaar, van Palmpasen tot aan Stille Zaterdag. Paasmorgen is eigenlijk de overtreffende trap van alles, van Leven, Liefde en Licht. Ik zou u van harte willen aanraden te proberen alle vieringen, vanaf Palmpasen tot paasmorgen bij te wonen. Alle facetten van het leven worden aangeraakt, doorvoelt, bezongen, verteld…noem het maar. Ik begrijp uiteraard dat het ‘wel wat veel is’, maar het is absoluut de moeite waard.
Let erop: de aanvangstijden staan onjuist in Vierklank. Dus hier nog één keer de juiste tijdstippen:
Palmpasen: start om 10 uur en de kinderen gaan meteen naar hun eigen ruimte om hun paasstokken te versieren.
Witte Donderdag 17 april: start om 19.30 en we zullen dan ook brood en wijn delen.
Goede Vrijdag 18 april: start ook om 19.30 en deze viering staan we stil bij de dood van Jezus en hoe dat ons leven raakt.
Stille Zaterdag 19 april: start om 21 uur (het moet buiten donker zijn) en vanuit het donker dragen we het Licht van de Opgestane naar binnen: het Leven overwint.
En uiteraard zal Paasmorgen 20 april om 10 uur starten
Nogmaals: als je enigszins kunt, wees erbij! Het is een hele ervaring!
Tot ziens in de Veenkerk!