De derde advent. We bewegen ons naar de donkerste dag van het jaar. Grauw en guur is het buiten. Hopelijk warm en een beetje lichter binnen bij je?
Er wordt ook wat afgesnotterd de laatste weken. Zo ook door Catharinus van de Berg. Mijn complimenten aan Agi en Annemiek en Clarissa die de viering vorige week zo goed hebben opgepakt!
Ik hoop er komende zondag ‘gewoon’ te zijn hoor. We gaan lezen over Johannes de doper die de komst van de vredeskoning aankondigt. En dat doet ie in niet mis te verstane taal. Het begint nu echt te dringen, ons VERwachten. Het gaat ergens over, er staat iets op het spel. Wat dan? En hoe merken we dat? En wat vraagt dat van ons?
Ik was afgelopen woensdag bij een concert van Matthijn Buwalda in de Flint. Een ontroerend en inspirerende avond was het. Er was een liedje wat er echt uitsprong en wat zo aansluit bij die gevoelens die leven in en om ons in deze tijd van wachten en verwachten. Ik wil je die tekst niet onthouden en luister maar eens naar het liedje.
Ik zie je zondag!
ZO WIL IK LEVEN
Het lijkt soms of de wereld
Met plakband aan mekaar hangt
Wat nu nog niet instort
Kan het morgen begeven
Er is woede en weerzin
Er zijn tranen en onmacht
Kijk, de vlammen slaan over
Op ons samen leven
En ik weet niet, nee ik weet niet, ‘k weet niet zeker hoe
Hoe het beter, hoe het beter, hoe het beter moet
Maar misschien kunnen we eens doen
Alsof de liefde al gewonnen heeft
Je wint als je vertrouwen geeft
Zo wil ik leven
Alsof er kracht zit in wat kwetsbaar is
En vriendelijk zijn z’n doel niet mist
Zo wil ik leven
Wie weet is het al waar
De wereld zit vol knopjes
Die allemaal niet werken
Maar ze laten ons denken
Controle te hebben
Over ziekte, gezondheid
Over leven en sterven
Maar het lukt ons niet eens
Onze onmacht te temmen
Alsof de nieuwe tijd vandaag begint
Zijn we allemaal huidskleurenblind
En maakt het niet meer uit van wie je houdt
Hebben we liever teveel liefgehad
Dan teveel aan ons gelijk gedacht
Is genade altijd sterker dan de fout
Altijd sterker dan de fout