De bladeren ritselen…

Sommigen dwarrelen zachtjes naar beneden

verzamelen zich in het tapijt op de grond.

 

Sommigen, met een gloed van rijke kleuren

omlijsten onze herinneringen.

 

Sommigen klampen zich nog vast aan de boom

de verkreukelde bladeren worden krokant

naarmate de dagen voorbij gaan.

 

Wij hebben Jouw hulp nodig om los te laten

om onze verkrampte vingers zachtjes te openen

en onze pijnlijke verhalen ruimte te geven.

 

Neem onze pijn,

onze te-serieusheid

de brokstukken van ons dagelijks bestaan waar we zo angstvallig aan vasthouden.

 

Heel onze wonden,

breek door onze patronen heen

die eindeloze cirkels waarin we vast zijn gelopen.

 

In dit seizoen vol van gloedvolle kleurenpracht

in de overgang naar de rusttijd van de natuur,

rusten wij,

helen wij,

en wachten wij op Jouw hoop…

AMEN

 

Afgelopen weekend was zo’n gloedvol herfstweekend. Zachte temperatuur, mooie kleuren, spinnenwebben in de dauw (zo magisch vind ik dat). Als familie zijn we afgelopen weekend samen geweest in een huisje in de buurt van Den Bosch. Dat was goed en fijn, zo precies een jaar na pa’s overlijden. Deze tijd van het jaar draagt in die zin een bepaalde melancholie en verstilling die heel waardevol is. En daar wil ik deze zondag ook wat meer bij stil staan. Wat de achtergrond is van de data 1 en 2 november, en hoe de seizoenen ook een weerspiegeling zijn van onze seizoenen in het leven. Dus even geen Augustinus, hoewel hij zich erg verbonden wist met de natuur. Augustinus zei dat er twee boeken zijn waarin we God kunnen ontdekken: de bijbel en de natuur. Dus indirect toch een lijntje met hem. Zie je zondag.

Groet Rolinka

Reacties zijn gesloten.