De volheid… oftewel zondag Trinitatis is het aanstaande zondag. Feest van Vader, Zoon en Geest. De zondag waar alles samenkomt, zou je kunnen zeggen. Ik heb natuurlijk geen idee op welke wijze Alain dat gaat uitleggen, ik vind het altijd een beetje een construct. Tegelijk is t wel een heel spannend construct en is dit construct, dit dogma, deze zondag om precies te zijn 1700 jaar oud. Dit dogma was de uitkomst van het Concilie van Nicea in 325.
Het concilie, bijeengeroepen door keizer Constantijn, was gericht op het oplossen van de de vragen en debatten rond de aard van Jezus en zijn relatie met God de Vader. Onze vriend Augustinus heeft in dit debat ook aardig zijn inzichten gedeeld, mag ik wel zeggen. Uiteindelijk, één van de belangrijke uitkomsten was wat we nu noemen: de Geloofsbelijdenis van Nicea, waarin de Drie-eenheid bevestigd wordt: Vader, Zoon (Jezus Christus) en Heilige Geest, die elk een eigen Goddelijke persoon zijn, maar tezamen één God zijn. Nou ja, tot zover het collega zou ik zeggen, het is in ieder geval een volle zondag.
Zo is het deze zondag ook nog eens vaderdag… een dag gewijd aan onze aardse vaders. Hoe lastig ik moederdag ook vind, zo niet vervelend vind ik een vaderdag. Ik ben vooral heel erg dankbaar dat ik zo lang zo lieve papa heb gehad en dat ik weet en voel dat er op een of andere manier dwars over grenzen van dood heen een verbondenheid is en blijft. Natuurlijk, ik mis hem en onze gesprekken en zijn lachen en wijsheid. Een dag dus om de herinnering daaraan opnieuw op te halen.
Aardse Vaderdag kan van alles oproepen, positieve en negatieve emoties, emoties van trots en dankbaarheid, emoties van gemis en teleurstelling. Wees daarin mild met jezelf, met je vader, voor zover dat kan. En als dat niet kan, mag er dan toch iets vaderlijks in God zijn wat jou dragen kan de dag door.
Volle zondag, tijd van volheid ook in huize Hoevelaken. De komst van kleine Des maakt mij compleet (en ook wel wat moe natuurlijk…). Vooral dankbaar ben ik voor een huis, wat een thuis is, wat ik nu delen kan met Desmond en de katten. Terwijl ik dit typ, ligt de kleine in de bench te pruttelen en zie ik uit mn raam de vogels de bloedrijpe kersen uit de boom pikken. Het lijkt bijna een idylle. Dank nogmaals een ieder die hierin een steentje of handje of goede wens aan heeft gewijd, het is allemaal zeer goed terecht gekomen.
Ik wens jullie een mooie zondag toe met Alain en tot snel in en om de Veenkerk!
Rolinka