De Veenkerk leefde toe naar Pasen in vier stappen: Palmzondag, Witte Donderdag, Goede Vrijdag en de Paaswake. Het was intens. We ervaren als het ware dat er geen ontkomen aan is: we moeten pijn en lijden onder ogen zien, van onszelf en anderen. Net als Jezus gaan we eerst het donker in, en daardoorheen naar het licht.
´Vele momenten hebben indruk op ons gemaakt´, vertelt Hilde Kremer. ´Alle gezinsleden haakten dit jaar aan. Daardoor waren deze diensten extra bijzonder. Ieder van ons heeft het op zijn eigen manier beleefd. Het was prachtig om daarover aan de keukentafel door te praten.´
‘Met Palmpasen memoreert voorganger Rolinka Klein Kranenburg een onbekende gebeurtenis’, vertelt Jorijn van Rhijn. Zij en haar man maakten voor het eerst de hele cyclus mee. ‘Terwijl Jezus Jeruzalem in komt op een ezel, is er ook een andere optocht in de stad. Pontius Pilatus rijdt binnen met pracht en praal. Twee optochten, een goede en een foute. De vraag aan ons: in welke optocht wil jij lopen? De optocht van macht, geld, ego en consumptie of de optocht achter Jezus aan? Daar gaat het om de zachte krachten: liefde en respect, besef van je eigen onzekerheden en fouten, en ervaren dat God je vergeeft.’
Op Witte Donderdag vieren we avondmaal. Maar eerst vertellen verschillende volgelingen van Jezus wat ze met Jezus meegemaakt hebben: Petrus, Judas, Zacheüs, het dochtertje van Jaïrus, de overspelige vrouw en anderen. De figuranten die deze rol spelen, zijn de jongeren van ´Holy Shit´. Ze steken een kaarsje aan en spreken een tekst uit die hun relatie tot Jezus aan geeft.
Op Goede Vrijdag komt Jezus aan het woord met zijn vraag aan God of deze beker niet aan Hem voorbij mag gaan. Daarna mogen we naar voren komen. Naar vier plekken die ons bij onze binnenwereld bepalen, in stilte. Welke nood in de wereld houdt ons bezig? Waar hebben we spijt van? Welke goede daad gaan we doen? Wat betekent het kruis van Jezus voor ons? ‘Ik ga naar die laatste plek, met afbeeldingen van het kruis. Ik pak een crucifix – nog nooit eerder had ik zo’n gekruisigde Christus in handen. Het brengt me dichter bij Jezus en zijn lijden voor de wereld en voor mij’, zegt Peter Siebe.
‘Ik schrijf in de schaal met zand “het spijt me”’, vertelt Gerda Kunst. ‘En dan gebeurt er iets aan mij. Vergeving, zodat ik mag loslaten. Het maakt diepe indruk.’ Gerda ervaart deze paascyclus als ‘een belichaamde reis door de pijn heen – de pijn van Jezus en van mijzelf. We lopen samen-op. Ook ik mag net als Jezus opstaan: vernieuwd, ook al zijn de merktekens van de pijn er nog steeds.’
De paaswake op Stille Zaterdag begint met stil-makende muziek van Arvo Pärt over Christus die voor ons en onder ons en in ons is. Daarna brengt Rolinka de nieuwe Paaskaars binnen. Er zijn toepasselijke Bijbelteksten, bijvoorbeeld over Mozes voor wie er geen leven was geweest als hij niet gevonden was door de dochter van de farao. Dan wordt het doopvont gevuld en mogen we onze doop bevestigen. Rolinka tekent een waterkruisje op ons voorhoofd, noemt onze naam en zegt: ‘Het is de Geest die levend maakt’. Jorijn vond dit het meest spirituele moment. ‘50 jaar geleden deed ik belijdenis in de Paasnachtdienst. Dit is voor mij een moment om mijn keus van toen opnieuw te onderstrepen.’
Alle vier de diensten in de Stille Week waren goed bezocht – maar op Paasmorgen is de theaterzaal van de Kamers écht stampvol. Het thema is: ‘Waarom huil je?’ Dit is de vraag die Maria Magdalena krijgt bij Jezus’ graf. Zij is – net als wij – gezien en gehoord, ze gelooft en weet zich gedragen, ook nu ze Jezus niet kan vasthouden, maar moet loslaten. Jorijn: ‘Aan het eind van de dienst zien en horen we op het theaterbeeldscherm Stings lied The Rising. We dansen, klappen en zingen mee. En tot slot het U zij de glorie, als feestelijk hoogtepunt. Deze intense week had ik niet graag willen missen.’
Tekst: Peter Siebe