Nog slechts twee en halve week te gaan en dan vieren we feest: 21 jaar. Zoals al eerder gezegd, deze mijlpaal laat me toch ook even stilstaan bij de weg die we als gemeenschap hebben afgelegd om hier te komen. En hoeveel mensen er onderweg hun steentje hebben bijgedragen, en nóg. Er wordt wel gezegd: iedereen in de Veenkerk doet wel iets. Enerzijds is dat fantastisch natuurlijk. Op die manier houden we de beweging gaande en levend. De andere kant daarvan is, dat kerk-zijn soms kan voelen als een groot bedrijf waar er altijd wel iets moet. En dat kan behoorlijk onrustig zijn. Of het gevoel geven dat wanneer je even niets doet, geen taak(je) hebt, je de boel in de steek laat. (en dat is niet het geval, maar dat voelt dan misschien zo)
Het is nu eenmaal een gegeven dat kerk-zijn iets is wat je sámen doet. Niet een kleine groep, maar echt iedereen, op zijn of haar manier. En het is allemaal op basis van vrijwilligerswerk, onbetaalde arbeid. De beloning is eigenlijk ‘het grote geheel’ waar je onderdeel van bent en dat doet waar kerk-zijn voor bedoeld is, namelijk: een ruimte om God en elkaar te ontmoeten, en uit te dragen waar mogelijk wat Jezus ons heeft voorgeleefd: opgewekt en opstandig zijn, werkend aan vrede en recht, omzien naar de kwetsbaren etc. In die zin sluit dat aan bij de definitie van ‘gelovig-zijn’ in het jodendom: dat is niet iets wat je bent, maar wat je doet. Want gelovig zijn op zich stelt niets voor als je er Gods wereld niet mee dient. Dit neemt niet weg dat de onrust of de druk die je soms kunt voelen, wanneer er van alles gebeuren ‘moet’ in en voor de kerk, ook wel eens uit kan hollen. Of je het idee geeft dat we allemaal maar een beetje kerkje aan het spelen zijn, en hoe helpt dat de wereld verder.
Daarop kan ik zelf alleen maar knikken en ik begrijp dat gevoel heel goed. Tegelijk zeg ik erbij: een gemeenschap van mensen samen, aan elkaar toevertrouwd, dat is werken. Dat gaat niet vanzelf. Dat is zoeken naar manieren en vormen om met elkaar om te gaan, om elkaar te zien in en voor wat deze mens is, om de gelegenheid te bieden te stralen, om heilige momenten met elkaar te creëren, bijzondere momenten waar je even voelt en weet:
ik ben geliefd en gezien. En dit alles is mensenwerk. Dit kan alleen maar zijn, dankzij u en jullie. Door elk van jullie werkt God door en bouwt zo aan een klein stukje Koninkrijk. Helpt de hoop een eindje op weg. Bewaart de liefde en maakt deze waar, dan eens hier, nu eens daar. Dat kan alleen maar dankzij jullie. Of je nu wel of geen taak(je) hebt, of je nu veel of weinig doet, gemeenschap is iets van ons allemaal. En dat deze gemeenschap dat nu al 21 jaar is, in beweging, open en gastvrij, creatief en rebels, nieuwsgierig en vol leven, dat is naast Gods zegen, zeker te danken aan een ieder van jou en jullie. Dus mocht je zo nu en dan even vastlopen of gefrustreerd raken van alles dat moet in de kerk, bedenk dan: het móet niet, het mág. Het geen bevel, het is een uitnodiging. En je hoeft het niet alleen te doen.
Langs deze weg: dankjulliewel voor al jullie energie en enthousiasme voor Gods verhaal met kleine mensen, een verhaal waar ook de Veenkerk een onderdeel van is.
Komende zondag zal Martin voorgaan, ik heb elders een dienst, een van de twee gastbeurten die ik elk jaar doe.
Mooie zondag!
Liefs Rolinka