‘Kom terug.’
Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht…
en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken,
op een ochtend:
‘Ja.’
Toon Tellegen
Afscheid nemen van een geliefde dierbare is hartverscheurend. Je hart wordt als het ware doormidden gescheurd. Liefde die er was en die je gedeeld hebt met die ene, alles waarmee je je verbonden wist met die ene… de ontvanger ervan is niet meer. Rouw is eigenlijk liefde die haar adres kwijt is. Een lege plek die hoort bij die ene, wiens naam rondzingt in je hart. En door het noemen van zijn naam, haar naam, is diegene er weer heel even. Zie je hoe hij lacht en hoor je hoe zij praat.
Zondag 20 november doen we dat ook, in Ode aan de doden. We gedenken onze geliefde dierbaren, we noemen hun namen, we staan stil bij wie hij of zij geweest is voor ons en nog steeds is en betekent. Ze zijn niet ver, zij wonen in ons hart, dichtbij. Ze hebben hun spoor getrokken in ons leven en daarmee altijd iets van zichzelf achtergelaten.
Die zondag sluiten we ook het project met Rembrandt af. Zijn laatste schilderij, zijn laatste zelfportret. Rembrandt geeft ons woorden en beelden om dit moment mee in te kleuren.
Wil je dat de naam van jouw geliefde ook hardop wordt genoemd? Dat mag en kan. Ik heb al een paar namen doorgekregen. Je kunt de naam doorgeven via: rolinkakleinkranenburg@gmail.com. Dat kan tot vrijdag 18 november.
Tot zondag!