“Voor wie gaat, maar niet bereikt. Voor wie liefde geeft, maar niet krijgt. Weet dit, je draagt het niet alleen.” Het is deze zin uit het lied ‘Je draagt het niet alleen’ van Matthijn Buwalda, dat een tiener tijdens de afgelopen Tienerkerk raakte: je geeft soms uit liefde veel aan anderen, maar voelt niet altijd zelf die liefde van anderen terug. In de eerste Tienerkerk van het seizoen toonden de tieners zich bijzonder openhartig over de uitdagingen waarvoor ze zichzelf soms gesteld zien. Aanleiding vormden de liedteksten van Buwalda (bekend van tv-programma Beste zangers), waarin het geloof dikwijls doorwerkt.
Veel herkenning kregen de tieners in de zin “Wie alleen maar opstaat voor zichzelf, die mag weer gaan zitten. […] Je staat in de weg van wie er moeten winnen, van die ongeziene helden en heldinnen” (uit ‘Voor de zwijgers’). Daarop volgt een gesprek over de stille helden én over de schreeuweriken die zich op school voordoen. Een vriend met autisme die soms daarmee gepest wordt, maar die ook durft op te komen voor een ander; ook al is de opponent een paar koppen groter. Of een klasgenoot die alleen maar bezig is met zichzelf en probeert zoveel mogelijk mensen voor zich te winnen.
Ten slotte spreken we over het lied ‘Littekens’ en de mate waarin je als tiener al littekens met je meedraagt. Ondanks dit gevoelige onderwerp, is er toch iemand die zich daarover wil uitlaten. Jarenlang gepest worden op de basisschool gaat je niet in je koude kleren zitten. Hoewel dat hoofdstuk afgesloten is en je er met wat meer afstand naar kunt kijken, blijf je soms de hoofdrolspelers tegenkomen. Dat zijn momenten waarop je aan je littekens herinnerd wordt.