Jezus:
Het was op een vrijdag, dat zij er een eind aan maakten.
De dagen ervoor heb ik geworsteld, gehuild, geklaagd…ik stond op het punt om het niet te doen…och als ik maar, hoefde ik maar niet…
Nee, het was niet mijn lót…of míjn lot… het was het onvermijdelijke… dat was het. Het was zoals het gaat als alles omvalt, alles…
Tot op het punt dat ik mij godverlaten alleen voelde… godverlaten alleen…
Natuurlijk.
Ze deden het niet een voor een.
Daar hadden ze het lef niet voor.
Alle stenen tegelijk…of helemaal geen enkele steen….
Het is niet lang meer tot aan Pasen. Zondag 14 april staan we alweer juichend met onze palmtakken te zwaaien. En dan is het toch die onvermijdelijke dag…. die vrijdag, die volgt op een nog zo krachtige Witte Donderdag… “we gaan het redden samen hoor”, horen we in het verhaal.
Daarom deze zondag een verhaal over oordelen. Over hoe gemakkelijk het is om met de massa mee te lopen. Hoe prettig het voelt om je eigen frustratie op een ander te projecteren. En hoe we soms een karikatuur van onszelf kunnen worden… Een voorproefje voor die dag…die komt
