Het is bijna niet te beschrijven mijn afgelopen drie weken in Kintyre, Schotland. Ik zit nu aan mijn keukentafel dit te schrijven en ik weet dat ik aanstaande woensdag weer naar huis zal gaan. Dubbel gevoel heb ik. Natuurlijk mis ik thuis en alles en iedereen die daarbij hoort. Tegelijk heb ik hier zoveel rust en pracht en wonder ervaren, dat het moeilijk is om van weg te gaan. Het is zo bevrijdend om gewoon te zijn. Natuurlijk, ik werk hier om mijn verblijf ‘te verdienen’, maar dit voelt niet als werk. Vooral omdat het zo anders is dan wat ik thuis doe. En buiten bezig zijn in deze omgeving is geen straf, als je de midges (die kleine rotmugjes) en de regen even wegdenkt. De mensen met wie ik werk, voor wie ik werk, zijn buitengewoon hartelijk en nuchter en ieder is bezig om alles wat er op dit landgoed gebeuren moet, naar beste kunnen te doen.
Bovenstaande foto is de zonsondergang aan Torrisdale Bay. In dit zeewater zwem ik. Of liever gezegd: ik dobber. Het water is ijskoud, 13 a 14 graden. Bizar hoe snel je lijf went aan de schok. Eerst kkkkkkoud, dan totaal gevoelloos en daarna treedt de ontspanning in. En dan maar dobberen… magisch en verkwikkend en heel helend. Alsof alle spanning en hardship en verdriet door het koude water verzwolgen wordt en weggespoeld. Ik merk dat achterstallige rouw hier ruim baan krijgt. En ook dat is heel helend.
Zo was ik een aantal dagen geleden op het eiland Davaar, hier vlakbij. Je kunt daar alleen maar komen met laagtij. Dan valt er een pad ‘open’ naar het eiland. Eenmaal daar is t nog een hele klim over rotsen en stenen, maar je komt uiteindelijk uit bij een wonderlijke grot. In die grot heeft ruim honderd jaar geleden een kunstenaar een prachtig crucifix geschilderd op de rotswand. Wanneer je ogen wat gewend zijn aan het duister van de grot, ontwaar je daar een schitterend schilderij. Het heeft iets heel heiligs en magisch ook wel, een crucifix weggestopt in zo’n grot.
Ik verwacht dat dit gegeven op zeker een keer een plek gaat krijgen in een viering. Voor nu volstaat te vertellen dat bezoekers van de grot stenen leggen aan de voeten van deze lijdende Christus met daarop namen, gebeden, wensen, al wat je maar bedenken kunt. Mijn steen ligt er ook nu. Het voelde als een intiem en intens gebaar, om daar mijn diepe verdriet in steen vast te leggen en achter te laten. In goede handen… zo voelde het. Een beetje lichter stapte ik vervolgens weer over de rotsen terug naar het opengevallen pad dat me weer naar de wal voerde.
Kortom, een goede beslissing om dit te doen. Prachtig om weer nieuwe mooie mensen te ontmoeten en te weten dat ik hier altijd een thuis heb als ik zou willen. Mocht je zelf eens zoiets willen doen, kijk eens op de website van https://wwoof.net. Overal ter wereld zijn er plekken waar je al werkend kunt verblijven en nieuwe dingen kunt leren en mensen kunt ontmoeten. Iedereen boven de 18!!