Zojuist las ik in de krant dat in ons land de discriminatie en polarisatie erg is toegenomen. In de krant stond erbij dat de situatie in Gaza en de winst van de PVV daar behoorlijk aan bijdragen. Ik kan me er alles bij voorstellen. En tegelijk wil ik dat eigenlijk niet. Natuurlijk, zo’n complex conflict zoals zich dat afspeelt tussen Gaza en Israël, roept veel emoties op. Angst. Onderhuidse sentimenten die al lang borrelen, maar nu de vrije loop krijgen, met alle gevolgen van dien. Een partij als de PVV zie ik nu niet direct als een verbindende stem in dat conflict. Juist het tegenovergestelde: verschillen worden vergroot en goed inspelend op de angst en onderbuikgevoelens komen allerlei negatieve krachten aan de oppervlakte. En als reactie kruipt een ieder dieper weg in de loopgraven. De dialoog is ver te zoeken. Dat baart me zorgen. Veel zorgen. Juist omdat we weten waar dit toe kan leiden. Juist omdat we in ons vrije land weten wat die vrijheid gekost heeft. Toch? Dat weten we toch? En hoe uitzonderlijk groot dat is: vrijheid. In mijn ogen zou je er juist alles aan moeten doen om die vrijheid te borgen en te koesteren en ook: te gunnen aan een ander. Het is kennelijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb het juiste antwoord hierop ook niet. Tegelijk voel ik wel dat in de week die voor ons ligt, waarin er gevierd en herdacht wordt, iets heel kostbaars zit.
Koningsdag vieren met alle inwoners van ons land, gewoon feest. Mensen die elkaar opzoeken, kleedjesmarkt, oranje vlaggetjes, het koningshuis wat weer ergens gaat zaklopen en koekhappen, kneuterigheid ten top, daar zijn we goed in hier in Nederland. Elke zichzelf respecterende Oranjevereniging heeft zich weer uit de naad gewerkt om er met allemaal vrijwilligers iets moois en goeds van te maken.
Om dan een paar dagen later stil te staan bij de kostbaarheid van dit land. Laten zien dat we niet vergeten zijn dat elk feest pas echt feest kan zijn, als dat voor iedereen zo is. En dat het dus ook anders is geweest. Dat joden massaal zijn weggevoerd uit dit land, net als zigeuners, homo’s, mensen met beperkingen… dat mocht en kon niet zijn. Dat willen we toch niet nog een keer? Je hoeft het niet eens te zijn met iedereen, maar me dunkt, er is voor iedereen plek.
Belangrijke week vind ik het. Leerzame week ook. Plezier op Koningsdag, ingetogenheid en respect en eerbied op 4 mei. Ik hoop zo enorm dat er een tegenbeweging komt (die is al aardig op gang, maar je moet wel goed kijken) van mensen die de verbinding zoeken, die over de verschillen en geschillen heen kunnen kijken en met compassie en zo mogelijk begrip voor elkaars standpunten zoeken naar hoe we het samen kunnen doen. Ik weet het, ik ben een hopeloze idealist, of nee, beter gezegd: een hoopvolle idealist. Ik geloof namelijk dat die beweging heel klein begint en heel groots kan worden. Als dat namelijk geldt voor negatieve krachten, dan geldt dat ook voor positieve krachten. Goddank.
Komende zondag ben ik vrij, dan zal Rebecca Onderstal voorgaan. Je kunt haar kennen van Petrus in het Land, een originele predikant die raakt en verbindt. Ik wens jullie een mooie zondag en wie weet tot ziens ergens op koningsdag!