Lieve lieve mensen,
Allereerst: ontzettend dank voor al jullie lieve, bemoedigende en mooie woorden geschreven op de vele kaartjes. Ik voel me enorm gedragen en gewaardeerd door jullie. Dat is een heel rijk gevoel. Dankjulliewel. 15 Jaar is ook een tijd. En die is voorbij gevlogen. Hoe we samen begonnen in een braakliggend Vathorst, veel moest nog worden gebouwd, zo ook de Veenkerk, maar net zo goed ook ikzelf. Zo zijn we samen ‘opgegroeid’, is er veel geleerd. Hebben er veel mensen meegebouwd en meegedacht en meegewerkt. Veel zijn nog steeds verbonden met de Veenkerk en er zijn er ook die korter of langer hebben meegelopen en gedacht en om allerlei redenen weer verder zijn getrokken. Natuurlijk zijn er ook mensen afgehaakt. Omdat ze zich niet (meer) herkennen in de Veenkerk, omdat er in hun leven andere zaken om meer aandacht vragen of omdat zij in hun verwachtingen zijn teleurgesteld. Dat is de beweging die samengaat met gemeenschap zijn. Je kunt elkaar ontgroeien. Er is en blijft gelukkig, hopelijk, er altijd wel weer een manier is om opnieuw aan te sluiten, en ik hoop van harte dat die vrijmoedigheid ook gevoeld dan wel uitgestraald wordt.
We zien een steeds duidelijker profiel staan, de Veenkerk is een merk-waardige groep mensen, actief en betrokken en eigenzinnig. Ik ben trots en dankbaar (vooral dat laatste) op de groei die we gemaakt hebben en de beweging die we nog steeds zijn.
Voor mij is de Veenkerk meer dan ‘zomaar een gemeente’. Ik ben er volwassen geworden. Dat kon ik, omdat die ruimte er was en is. Ik heb mijn fouten mogen maken, ik heb mogen leren en ontdekken en proberen en dat is de beste manier voor een theoloog en dominee zoals ik. Creatief, flexibel, soms een beetje chaotisch en ad hoc, met humor en lef… en al die zaken vind ik terug in de gemeente die we nu zijn. Ondertussen is er veel lief en leed gedeeld en veel van jullie mocht ik op cruciale levensmomenten nabij zijn, dat is mij zeer zeer dierbaar. Dus nogmaals, uit de grond van mijn hart: dankjewel.
En dan nu die laatste zondag voor de zomerstop. We mijmeren wat over werken en stilstaan… met Martha en Maria. Wat ertoe doet en wanneer. Alleen maar rust en bezinning, daar draait de wereld ook niet op. Maar alleen maar werken en redderen, ook dat is niet de manier.
Na deze nieuwsbrief zullen we ergens deze zomer nog wel een nieuwsbrief eruit doen, om u alvast een beetje ‘warm’ te maken voor het nieuwe seizoen en ook om toch iets van ons te laten horen. Ondertussen kunt u, als u dat wilt, op verkenningstocht bij de kerken in onze omgeving. Of op uw vakantie-adres. Echt hoor, ook al versta je er niets van, het idee dat je in eenzelfde (op vakantie vaak eeuwenoude) ruimte zit met mensen die zoeken naar sporen van God in en om hen heen, is al heel erg waardevol.
Vanaf deze plek: ik wens u een ontspannen zomer, met aandacht voor elkaar en voor wat van waarde is: het kleine gebaar, de rust en het licht, de zwoele zomeravond en de verkwikkende zomerregen. En dat je God mag ervaren in al die kleine kwetsbare en kostbare momenten.
Lieve groet,
Rolinka