We bevinden ons in een periode waarin we met surrealistische aantallen besmettingscijfers geconfronteerd worden en de onzekerheid in het klein en groot ons beangstigt. Of het nou de vluchtelingen aan de grens van Polen betreft, de teleurstellende klimaattop in Glasgow of de toenemende verharding in onze samenleving, waar ik ook kijk, soms schiet de moed me in de schoenen. Ik vind het ronduit zorgelijk dat we elkaar in onze samenleving niet meer echt zien. We zien wel meningen, standpunten, muren en wijzende vingers. Er is niemand die precies weet hoe te laveren in dit alles. Dus proberen we wat. Maatregelen aanscherpen, zoeken naar wat er wel kan, samenwerken, elkaars keuzes respecteren en proberen te begrijpen. En dat valt allemaal niet mee. Het invoeren van de QR-code in de Veenkerk heeft gelukkig niet veel, maar wel een paar, reacties opgeroepen. En die begrijp ik ook. Ik wil hier dan nog maar eens benadrukken dat we door dit gebruik niemand willen uitsluiten van een kerkdienst. Maar wél dat we binnen ónze mogelijkheden (samen met het theater de Kamers) onze verantwoordelijkheid nemen voor eenieder die bij ons over de drempel komt. En dat zie ik ook als een christelijke opdracht: dat we ons eigen belang en onze eigen eventuele principes ondergeschikt maken aan het grotere geheel: de druk op zorg te verminderen en het terugdringen van besmettingscijfers, veiligheid boven alles. Ik begrijp en zie ook de zorg van diegenen die dit een lastig besluit vinden. Tegelijk vraag ik om begrip voor het besluit van de wijkraad om op deze manier toch kerk te kunnen blijven in een tijd waarin dat zo hard nodig is. Alleen in wederzijds begrip kunnen we elkaar blijven vinden en verbinden.