In deze tijd worden we voor mijn gevoel constant bepaald bij de kwetsbaarheid van het leven en de niet-maakbaarheid daarvan. Des te belangrijker om bij de waarde van datzelfde leven stil te staan. Door het noemen van de namen van dierbaren die we verloren zijn aan de dood. Door hen te gedenken. En door in dat licht ook onszelf te zien: als kwetsbare en feilbare mensen. Mensen met een verhaal, een leven vol ervaringen, levenslessen, pijnlijke momenten en vreugdevolle momenten. In dit leven geroepen om te bestaan in het licht.
We horen deze zondag het allerlaatste verhaal over Petrus. Hierna ‘verdwijnt’ hij. Niemand weet precies wat er met hem is gebeurd na dit verhaal. Er zijn wel speculaties, gebaseerd op indirecte bewijzen in andere documentatie dan de bijbel.
Petrus, een man van vlees en bloed. Feilbaar. Flamboyant. Impulsief. Eerste leerling van Jezus, eerste apostel, de rots… Zijn leven raakt aan dat van ons. Nog steeds. In wat hij heeft achtergelaten. In wat hem gevormd heeft. In hoe hij was. We herkennen denk ik allemaal wel iets in hem. Ik vind dat ook zo waardevol aan die bijbelverhalen. Ze gaan over hen én ze gaan over ons. Zo ook deze bijzondere zondag: een verhaal over een bevrijding tegen alle verwachtingen in en over een achterlaten in vertrouwen dat alles uiteindelijk goed terecht komt, hoe dan ook.
Wil je dat ik de naam van jouw geliefde dierbare hardop noem, mail dan gerust naar predikant@veenkerk.nl