De specht. Als je in deze tijd door het bos loopt, hoor je dit vogeltje regelmatig hameren op een boom. Maar hem zíen is een ander verhaal. Daar moet je echt goed voor kijken. Ik weet ook vaak niet waar ik kijken moet, want z’n gehamer lijkt van overal vandaan te komen. Je weet dat ‘ie er is, je hoort ‘m, maar zien, dat is een gelukje.
Dat gehamer van die specht heeft twee functies: enerzijds om bij voedsel te komen en anderzijds ter communicatie. Het herhaaldelijke gehamer gaat gepaard met een aanzienlijke belasting van met name de kop en de hersenen. Het lijf van de specht heeft een aantal voorzieningen om een hersenschudding te voorkomen. De schedel bevat weinig hersenvocht, waardoor het brein relatief vast zit, en het bot heeft een sponsachtige structuur dat een deel van de klap absorbeert. Bovendien hebben spechten een sterk vergroot tongbeen dat als een soort veiligheidsgordel om de schedel heen ligt. Aldus Wikipedia, moet ik eerlijk bekennen, want zover reikt mijn kennis niet.
Ik vind het vooral een heel lente-achtig geluid. Zo luidt de specht de lente in. Hij roept z’n vrouwtje, samen gaan ze een nestje bouwen etc, etc.
Geluiden van een komende lente. We horen ze en ruiken het om ons heen. Tegelijk is het soms lastig om dat veelbelovende van het nieuwe seizoen ook echt te zien. Omdat je soms niet weet waar je kijken moet en soms ook, misschien wel juist vaker dan niet, omdat veel wat er gebeurt dat veelbelovende geluid overstemt. Onze blik wordt verduisterd door de zorg en de angst en de machteloosheid die er ook is in onze werkelijkheid, in ‘t groot en in ‘t klein.
Tegelijk wil ik je toch op het hart te drukken om juist te luisteren en te zoeken naar sporen van nieuw leven en vrede en gerechtigheid. Ze zijn klein en soms onzichtbaar, maar wel degelijk om ons heen. Ik merk dat ik het nodig heb om staande te blijven en de hoop hoog te houden dat de liefde en de vrede het op een of andere manier wél gaat winnen.
Komende zondag gaat ‘t ook hierover. Dat je het soms wel hoort, maar niet weet waar het dan zit. Dat verhaal over een God van mensen en een liefde die sterker is dan de dood. Jezus spreekt erover, preekt erover, maar om het echt te zien, daar is meer voor nodig. Alain Verheij zal met jullie dit verhaal lezen en duiden. En ook de kinderen in Kinderwoorddienst gaan praten over wie er dan de helper is van God en hoe we die kunnen zien en herkennen.
Ik mag wederom van een vrije zondag genieten, alvorens ik een hele rits zondagen richting Pasen aan de beurt ben. Wel even fijn hoor, om op adem te komen en me goed voor te bereiden op de kostbare tijd naar Pasen toe. Ondertussen zal ik me oefenen in het zien van de specht in plaats van deze alleen maar te horen hameren…