In de zoveelste zoektocht naar een film op de streamkanalen, kwamen Mark en ik uit bij The Way (op Videoland). En bij deze raad ik deze film van harte aan. We zien een getroebleerde verhouding tussen een vader en een zoon, met name vanwege onderling onbegrip. We zien vervolgens dat de vader te horen krijgt dat zijn zoon verongelukt is in het buitenland. Dat buitenland is Frankrijk en om precies te zijn het plaatsje Saint-Jean-Pied-de-Port. Een startpunt voor de route naar Santiago de Compostella. Vader ontdekt dat zijn zoon deze pelgrimstocht wilde gaan maken en besluit als eerbetoon om deze toch alsnog te lopen. Met de as van zijn zoon. Onderweg ontmoet hij een aantal mensen, die langzaamaan een groepje worden en samen gaan wandelen. Intrigerend om te zien hoe mensen elkaar treffen, niet kennen, samen optrekken en ‘het’ uitzoeken. En wat dat ‘het’ is, is denk ik voor elke kijker weer anders. En dat maakt deze film heel erg boeiend. Het vertelt over rouw en verlangen, over verzoening en afscheid nemen, over idealen en dromen en hoe dat alles onderweg steeds maar in beweging is. En dan heb ik het nog niet over de prachtige beelden onderweg naar Santiago.
Het deed me denken aan mijn reizen alleen, alwaar ik mensen heb getroffen die voor korte of langere tijd reisgenoten werden, vrienden die even meegewandeld zijn. En hoe ik elke keer verrast werd door die vreemdeling die een vriend werd. Het deed me ook denken aan gemeente-zijn. Hoe we als mensen aan elkaar worden toevertrouwd, met elkaar oplopen en doordat we ergens een gemeenschappelijkheid hebben in het ‘onderweg zijn achter Jezus aan’, een soort gezamenlijk doel zeg maar, dat dat al heel verbindend werkt. Die gemeenschappelijkheid overstijgt uiteindelijk alle eerste indrukken, verschillen en eigenaardigheden. Ze zijn er nog wel, maar verdelen niet. In tegendeel, ze maken de groep juist enorm boeiend en aanstekelijk. Kortom: een mooie film.
Wat geloof ik nou eigenlijk? 8, 15, 22 februari 20 uur in de Kamers.
Over gemeente-zijn en ‘achter Jezus aan onderweg’, vanaf 8 februari starten de “wat geloof ik nou eigenlijk”-ontmoetingen. Drie avonden waarop we in gesprek gaan over verschillende onderdelen van de christelijke traditie, geloven, kerk-zijn etc. Met als mogelijkheid om aansluitend belijdenis te doen. Geef je snel op bij mij: predikant@veenkerk.nl
Komende zondag ben ik eindelijk een weekend vrij… ik zat te tellen, laatste keer was 4 december… Dus heerlijk om even niet te praten. Wie er wel praat en voorgaat is Martin van der Klis, een vertrouwd gezicht in de Veenkerk. Wij zien elkaar weer op 4 februari, wanneer ook de tweeling van Janneke en Wim gedoopt zal worden.
Goede zondag allemaal!
Groet Rolinka