Het gaat beginnen, of sterker nog, het ís al begonnen. Onze weg naar Pasen. Officieel natuurlijk op die eerste zondag van de veertigdagentijd. En afgelopen week, met Palmpasen, zijn we de Stille of de Goede week ingestapt. Een intense tijd. Een waardevolle tijd. Juist nu, nu om en in ons de wereld woedt. Het lijkt wel alsof het geschreeuw en het geweld alleen maar sterker wordt en toeneemt. En wij steeds kleiner en machtelozer. Kunnen we het tij nog keren? Moeten wij niet ook gaan schreeuwen? Onze vuisten ballen. Roepen om recht en vrede? Ja. En zo zijn we ook begonnen afgelopen zondag. Hosanna!! Red ons Heer! Hosanna!! De roep om gerechtigheid is nog nooit zo luid geweest, zou je bijna denken. De vraag is of we, net als de hosanna-roepers in de evangeliën, kunnen inzien dat ónze manier niet Gods manier is. Waar wij met gebalde vuisten het kwaad tegemoet treden, zien we deze week een zwijgende Jezus, die alle geweld en onrecht zonder tegenstand ondergaat. Dat beeld maakt iets los bij ons. Hoe is t mogelijk? Waarom verzet hij zich niet? Wat bezielt deze man?
Langzaam, heel langzaam zal het ons gaan dagen. Maar tot een dieper verstaan kunnen we alleen maar komen, wanneer we ook echt deze dagen op ons in laten werken. Daarom is er in deze week elke dag een viering. Vespers op maandag en dinsdag en woensdag in de Inham. Om zo samen uit te komen bij de Witte Donderdag: ”Dit brood is mijn lichaam, gebroken voor jullie”. We kijken hem nog wat glazig aan. “Voor ons?”
De gebrokenheid die we ervaren en zien in onze werkelijkheid is te groot om te bevatten. Drijft tot wanhoop. Onze dromen slaan erop stuk. Het is precies die gebrokenheid die ons op Goede Vrijdag bij het kruis brengt. Al onze wanhoop en stukgeslagen dromen, al ons falen en ons verdriet, alles waar wij in dood lopen, verzamelt zich daar bij het kruis. En eindigt in een geladen en intens smartelijke stilte.
Kunnen we daarbij blijven? Kunnen we het aan om ons niet meteen af te keren en te vergeten, maar blijven? In rouw. In verdriet? Een zwaar gevoel is het. Rouw. Gemis. Hopeloos ook, iemand definitief loslaten. Tot er in die duisternis een licht opgaat. Want Gods verhaal is niet doodgelopen. En dus óns verhaal ook niet. Op Stille Zaterdag breekt Gods licht door onze tranen heen. “Ik heb het gezien en ik heb het gedragen, deze wereld, deze tijd”.
Daarom mag op Paasmorgen een lied van hoop gezongen worden. Hoe tegenstrijdig het ook voelt, wanneer we om ons heen kijken. Wanneer we al die plekken zien, die tot wanhoop drijven, al die mensen…al die mensen… Pasen ís het lied van de Hoop. Gedragen en gefundeerde hoop, namelijk gegrond in God zelf. Die zo lief de wereld heeft, dat zij nooit zal loslaten wat haar handen zijn begonnen. Nooit. Dwars dood de dood heen, dwars tegen alle onrecht in, is daar een Liefde die zo sterk is, dat de duisternis deze niet kan verslinden. En hoop draagt òns. Door en in deze hopeloze tijd, draagt de Hoop ons. En zet ons opnieuw op de weg naar Leven zoals God het bedoeld heeft. Morgen…morgen kómt het goed. Want Ik ben bij jou.
Ik hoop jou, u te ontmoeten in de Kamers. Op donderdag is er helaas geen viering bij ons, maar wel in de Inham en het Brandpunt. En… er is The Passion in Zeist. Een mooie kans en gelegenheid om dit spektakel eens van dichtbij mee te maken.
Op Goede Vrijdag starten we om 20 uur. Een emotionele viering denk ik deze keer (weer).
Stille Zaterdag mag ik om 21 uur de nieuwe Paaskaars weer binnen dragen. Het raakt me elk jaar weer enorm, dat moment. Om dan een ieder van u bij de naam te mogen noemen, het doopteken te bevestigen en je het Leven aan te zeggen. Intens!
Paasmorgen, LET OP DE KLOK GAAT UURTJE VOORUIT om 10 uur. We dopen Lauren en Rosa. En we zingen liederen van hoop en opstanding. Het mag. Het kan!
Persoonlijke noot: Het is veel en intens allemaal. En best dicht op kerst. Ik beleef het dit jaar anders dan andere jaren, nu de dood ook in mijn leven zo dichtbij heeft ingegrepen. Maar ook omdat ik de wereld zoals deze zich nu aan ons voordoet, bijna niet meer kan en durf te begrijpen. Deze dagen zijn daarom al zo kostbaar, om richting te kunnen geven aan de overweldigende emoties die bij tijd en wijlen zich opdringen. Mooi om dit samen met de Veenkerk te beleven. Om elkaar te bemoedigen, te zien, en samen te vieren. Dat alleen al is een heel krachtig antwoord op alles wat we om ons heen zien en meemaken. Dus kom! Wees welkom. En vier dit met ons mee.