Lieve Veenkerkers,
Hoe gaat het met u, met jou? Red je het nog een beetje? En denk je dat je het nog kunt volhouden, zolang als het moet?
Het is voorlopig even mijn laatste bericht op de site en in de nieuwsbrief. Het studieverlof is begonnen. En het voelt ontzettend raar. Het loopt allemaal zo anders dan gepland. En om dan juist nu, in deze onzekere tijd, het verlof in te gaan, voelt dubbel. Enerzijds merk ik dat ik het nodig heb en er echt aan toe ben. Ik heb hier zo’n twee jaar naartoe gewerkt. Anderzijds voelt het alsof ik op een totaal verkeerd moment ‘het schip tijdelijk verlaat’. In die spagaat zit ik nu en ik laat ‘t maar even voor wat het is. Dit is het nu.
De paasvieringen online waren goed gelukt. En ik merkte dat, tijdens het maken en vooral ook in het moment dat ze ‘online’ gingen, ik een enorme verbondenheid ervaarde met jullie allen. Ik stelde me zo voor hoe u, jij, op je telefoon, tablet, op tv de viering zat te bekijken. En welke uitdrukking er op je gezicht zou komen. En wat je er uit zou halen. Hoe het over zou komen. Meer dan ooit was ik in hoofd en hart met jullie bezig, juist omdat we elkaar niet in het echie konden zien.
Dit werd nog eens versterkt door het enorme aantal foto’s, dat ik ontving op m’n telefoon voor de viering van Paasmorgen. Wat een prachtige gemeenschap! En wat bijzonder om al die gezichten even te zien en te horen: dit zijn mensen die zonnen aansteken!
En dan opeens is dat alles achter de rug. En gaat ‘het’ beginnen. Zo zat ik in de tuin op eerste Paasdag. Een leegte, een gemis, ja echt, en ook een heel verloren gevoel. Totdat ik opeens halverwege die dag een filmpje ontving, waarin een heel aantal Veenkerkers in een zelfgemaakt filmpje mij een goede tijd wensten. Wat was dát overweldigend lief. Ik heb echt een uur zitten huilen. Ook van de spanning denk ik, vermoeidheid wellicht ook. Wie zal het zeggen, maar het was vooral omdat ‘t me zo diep trof. Dank jullie wel, uit de grond van mijn hart, dankjulliewel. En na het zien van het filmpje voelde ik: het komt echt allemaal wel goed. We gaan elkaar weer zien in de zomer en dan ben ik ook weer helemaal van de partij, zowel fysiek als mentaal en emotioneel.
Hier staat wie er wanneer mij vervangt, mocht het nodig zijn. Ik blijf op de achtergrond beschikbaar mocht het met uitvaarten te druk worden.
Het studieverlof zelf. Wat ga ik doen: ik zal het verhaal van de Veenkerk gaan reconstrueren. Wie zijn wij en hoe zijn wij zo geworden? In de voorbereiding daarop heb ik al wat oude stukken gelezen die ik in de loop der jaren heb geschreven daarover. Eén ervan vond en vind ik wel treffend om hier met jou en u te delen. Het is het laatste stukje van mijn verslag van het laatste verlof, toen ik 10 weken op Iona verbleef (nu ook alweer 10 jaar geleden). Het trof mij, omdat ik daar een ontdekking heb gedaan over hoe God en ik optrekken en dat heeft me enorm geïnspireerd in mijn laatste tien jaar als jullie dominee. Ik deel het met jullie, als afscheid en als mooie start voor deze de komende tijd:
Vanaf dat moment (aan het einde van mijn verblijf op Iona, een inzicht, een diep weten) is God een gebeuren geworden. Een ervaren. Geen vast omlijnd beeld, geen dogma, geen op zichzelf staande kracht of persoon. God woont in de verhalen van mensen, in hun tranen en hun liefde, in de sneeuwvlok, in de regen, in de zon.
Als mensen mij vragen of er meer is tussen hemel en aarde dan zeg ik volmondig ja!
Ja, er is meer. Namelijk wij! Mensen! Mensen met verhalen, met het talent om Liefde te voelen en te delen, om recht te doen, om vrede te stichten, om te verbinden, om verschil te maken.
Mensen met een grote schat in hun hart.
Ik heb ontdekt dat er een zachte grens is tussen wat en wie God is en wie wij zijn. We lopen in elkaar over. De kunst is om dat te zien, om ernaar te durven luisteren en op die stille stem van binnen te durven vertrouwen. Dat vraagt tijd en dat vraagt moed. En lef. In de Hebreeuwse betekenis van het woord: lef, hart!
Ik heb ontdekt dat je op deze manier langzaam steeds meer verbonden raakt met de liefde die als creatieve en dragende kracht onder en in je leven bestaat. Ik noem dat God. De bodem waar je op uitkomt, als je in de draaikolk van het leven naar beneden wordt getrokken. De liefde die gewoon all around is…
Of zoals Jezus het zegt: het koninkrijk is midden onder u…
Het is er al, open je ogen en ontdek dat je daar in wezen al deel van uitmaakt. Het is aan jou en mij om dat zichtbaar te maken…
Dus, om het dan op keltische wijze af te sluiten:
Schudt je veren uit
Wek je dromen
Voel de grond onder je voeten
Het gras kietelt je grote teen
Strek je armen hoog!
Zeil uit, zeil uit, naar verre horizonten,
Heb vertrouwen,
Zelfs als het zicht niet altijd even helder is.
Hou op met het eindeloze klagen en mopperen, maar lucht je hart, open haar luiken en laat de wind erdoorheen blazen.
Ga dansen op de vulkaan,
Ren, alsof je vuur in je benen hebt.
Je wint veel meer als je het aandurft om over de rand te kijken, dan wanneer je een geul probeert dicht te gooien.
Aarzel niet.
Twijfel niet.
Wees stoutmoedig,
Wandel het licht tegemoet.
En wees erop bedacht dat je op elk kruispunt een wonder kunt ontdekken.
Weet dat uiteindelijk altijd liefde wint!
En als het lijkt alsof je onderweg bent naar een ramp,
Vergeet dan niet te blijven zingen..zij het zachtjes soms…
En dat wat onbenoembaar is, laat dat opstijgen naar ongekende hoogten…probeer het niet te vangen…
Niets vergaat
Niets overleeft
Alles transformeert…wordt anders
Vier het leven en de liefde met grote vreugde!!
Hele grote knuffel en de liefdevolle nabijheid van Gods goede Geest wens ik u en jou toe.
Zoen!
Rolinka