Heeft u gekeken naar de uitvaart van Queen Elizabeth II? Ik wel moet ik toegeven. De BBC stond de hele dag op de achtergrond aan en bij tijden zat ik gebiologeerd te kijken. En even los van wat je over het algemeen van koningshuizen, het instituut The Crown, The Firm ook wel genoemd, kunt vinden, het was een historisch moment. Dit maken we niet meer mee. Natuurlijk zag ik ook de complexiteit, de pijn. Bij een Harry en Meghan, en als ik Andrew zag ging er ook wel even een lelijke gedachte door me heen. Desondanks vond ik het in al zn grootsheid heel waardig. Met zoveel zorg en zoveel respect werd de langstzittende vorst ter wereld uitgevaren. En daar worden dan een heel scala aan tradities en rituelen bij gebruikt, die allemaal op hun eigen manier en moment veelzeggend zijn. Het meest ontroerende vond ik wel de doedelzakspeler die bij het zakken van de kist naar het licht liep. Collega Röselaers duidde dit ook als: haar ziel werd naar het licht gezongen, terwijl haar lichaam diep in de aarde werd begraven. Prachtig.
Die traditie en rituelen laten mij ook zien hoe verbonden we zijn met onze geschiedenis. Dat niets er zomaar is. Dat over tijd en plaats heen woorden en rituelen ons een beetje boven het dagelijkse, het wereldse leven laten uitstijgen. Dat kunnen die Engelsen wel.
De dag erna vierden we in Nederland Prinsjesdag. Het boe-geroep en de protesten vormden een schril contrast met het spektakel van de dag ervoor. En de staat van ons land is op dit moment zodanig dat ik het cynisme wel begrijp. Ik betrap mijzelf er ook wel eens op. Tegelijk hoorde ik in de woorden van de koning ook de oproep om ergens in onszelf de moed te hervinden om het te zoeken in het samen doen. Maar hoe moeilijk is dat wel niet als de verschillen zo groot zijn tussen arm en rijk en de onzekerheid over de komende maanden mensen in de greep heeft. Hoe meer onzekerheid, hoe groter de angst dat je tekortgedaan wordt, niet gezien wordt. En ik begrijp dat wel. Ik heb daar op dit moment ook geen zinnig iets over te zeggen. Ik hoop alleen maar dat we elkaar in Nederland niet nog meer verliezen, maar ergens manieren vinden om elkaar te blijven zien. Wat dat aangaat was ik heel blij verrast over het initiatief van Het Kruispunt om vluchtelingen op te vangen. Op het moment van schrijven weet ik niet hoe dat nu gaat, maar hopelijk krijgen we snel een klein verslag van de stand van zaken. Op onze website staat nog steeds de QR-code waarmee je jezelf kunt aanmelden om mee te helpen.
Alain Verheij zal deze zondag voorgaan. Hij had ook wel zin om een schilderij van Rembrandt te bespreken en heeft er eentje gekozen uit de Leidse periode van Rembrandt. Welke dat is en hoe Alain dit gaan aanpakken: kom gerust zondag kijken en luisteren. Ikzelf mag voorgaan in Hoevelaken. Ik wens u allen een mooie zondag!
Lieve groet
Rolinka