De kleuren van deze bloem staan inmiddels symbool voor een inclusieve samenleving. Iedereen telt. Welke geaardheid, sexe, kleur of godsdienst je ook hebt, je hoort erbij en we zijn allen gelijk. In onze grondwet is dat ook vastgelegd. In de basis heeft iedereen evenveel rechten in onze samenleving. De praktijk is echter weerbarstig. Vorig jaar rond deze tijd waren er de protesten vanuit de Black Lives Matter beweging, naar aanleiding van de dood van George Floyd in Amerika. People of colour spraken zich uit tegen de stelselmatige onderdrukking, achterstelling, en benadeling, alleen maar vanwege hun kleur. De toeslagen-affaire in ons land is een zeer pijnlijk bewijs van dit gegeven. Op dit moment zien we dat de laatste wetgeving rondom homoseksualiteit in Hongarije ook voorbij gaat aan dit gelijkheidsprincipe, dat we delen in de Europese Unie nota bene.
Het is kennelijk nog steeds nodig om het te herhalen: we zijn allemaal gelijk! Om te beginnen ‘mens’. In onze samenleving kan en mag je zijn wie je bent. En zouden we allemaal dezelfde kansen moeten hebben. Dat laatste is echter niet onze werkelijkheid. Er zijn teveel bubbels in onze samenleving. De midden en hoog-opgeleide bubbel, met middenklasse inkomen en dito auto en huis tekent Vathorst. Ja, er zijn ook lagere inkomens, huurwoningen en bijstands-gezinnen, er zijn kansarme gezinnen en er zijn asielzoekers. Er is wel degelijk verborgen armoede en er zijn wel degelijk uitzichtloze situaties in Vathorst. Maar we zien ze niet?
De vraag is heel concreet: hoe groot of klein is jouw bubbel? En ik wis mijzelf niet uit. Ik ben me terdege bewust dat ik in een bubbel zit. Mijn vrienden en familie zijn allemaal midden tot hoog opgeleid, ik moet bekennen dat ik weinig vrienden met een kleurtje heb (niet bewust, maar dat is dus mijn bubbel). Ik sport, ik heb een hond, ik kan op vakantie, ik heb allerlei privileges die ik soms te gemakkelijk voor lief neem. Hoe het moet zijn om bijv homo te zijn in Hongarije, week op week af naar de voedselbank en afhankelijk van allerlei sociale hulpverlening die al dan niet werkt, ik heb geen idee. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn ogen ervoor hoef te sluiten of me beter voel dan de ander. Sterker nog, die ongelijkheid maakt in mij een verantwoordelijkheid wakker dat we ons niet neer moeten leggen bij een status quo, die misschien óns geen pijn doet, maar een ánder wel.
Een inclusieve samenleving, het klinkt zo mooi, maar het is zo lastig. Want het kóst je wat, letterlijk en figuurlijk. En daar schuurt het natuurlijk. Ik heb respect voor die mens die opstaat om misstanden bloot te leggen, die een regenboogvlag zwaait in het stadion in Budapest, die solidair is met zijn gekleurde medemens, die een mens niet afschrijft op basis van de buitenkant of een mening… All live matter, altijd. Een ambitie van Hogerhand, zou ik zeggen… Mag het daar een beetje meer van alstublieft?