De derde zondag van advent maken we kennis met een markante vrouw: Rachab is haar naam. Er wordt wel beweerd dat zij in haar herberg de mannelijke gasten in alles van dienst wil zijn… Eigenlijk doet haar levenswandel er niet toe. Wat er wél toe doet is dat zij een sleutelrol vervult in het verhaal van God en Israel. En dat zij een van de voormoeders is van Jezus. Zij zou namelijk de moeder zijn van Boaz en Boaz is weer de man van Ruth en Ruth kreeg een kindje dat Obed heet en hij is weer een bedovergrootvader van koning David en en en en… We gaan van haar horen en leren en door haar ogen vooruitkijken naar het feest van Licht.
Het Kerstfeest! En dat nadert met forse schreden. Ik ben eigenlijk heel blij dat de kerkelijke agenda ons helpt om zorgvuldig richting kerst te gaan door elke zondag stil te staan bij het langzaam lichter worden in een steeds donker wordende wereld. Als je niet oppast wordt je overspoeld door alles wat de deadline Kerstavond heeft. Familie, school, vrienden, de kerk, allemaal willen ze een stukje van je. Kom je hier? Wil je dat doen? Heb je daar al aan gedacht? Wat doen we met die en die? En ondertussen kunnen we vergeten in al dat gewoel dat er ook mensen zijn voor wie kerst dit jaar een heel beladen feest is. Of die kerst eigenlijk altijd vrezen en zelfs afschuwelijk vinden. Om welke reden dan ook, en dat kunnen er veel zijn: eenzaamheid, het grote gemis van die ene die er dit jaar niet meer is, misschien is t wel je laatste kerst, misschien is kerst voor jou besmet door pijnlijke herinneringen… Ik hoop en wens dat we in al onze vreugdevolle en verwachtingsvolle drukte ook daar oog voor hebben en houden. En dat we zeker niet vergeten dat kerst vooral draait om één belangrijk iets:
Het is God om de mens te doen, de kleine, kwetsbare, maar oh zo waardevolle mens: jij! En omdat die mens God zo waardevol is, is zij de mens nabij gekomen om hem te leren wat dat betekent: Gods kind te zijn: vrede stichters en lichtwerkers.