Een plaatje zoals hierboven zegt eigenlijk al zoveel, of nee, beter gezegd, roept al zoveel op, dat mijn woorden erbij wellicht wat overbodig lijken.
Handen die de wereld dragen, duiven van vrede die af en aan vliegen maar niet lijken te landen…Net steeds een beetje, genoeg om het verlangen naar vrede te blijven nastreven. Tenminste, dat zie ik. Misschien roept dit beeld bij jou en u ook iets anders op, of meer …
Ik merk dat de data van 4 en 5 mei elk jaar meer impact hebben bij me. En ik vraag me af hoe dat komt. Ik heb WOII niet meegemaakt. Tegelijk ben ik me steeds meer bewust van hoe kwetsbaar en kostbaar vrede is en hoe onwaarschijnlijk diepe wonden een oorlog kan maken in een land en mensenleven(s). Daarbij komt dat de verharding in onze samenleving en ook wereldwijd me nog wel eens aanvliegt. Kán het nou echt niet anders? Hebben we dan niets geleerd van de geschiedenis? Hooguit hebben we geleerd welke mechanismen bepaalde bewegingen in gang zetten, zoals onvrede, gebrek aan visie, armoede en ongelijkheid… allemaal situaties die mensen boos genoeg maken om zondebokken te zoeken en er vervolgens maar naar te handelen. En dan heb ik de onverschilligheid nog niet genoemd, een houding die naar ik meen meer schade toebrengt dan je misschien zou denken.
Dus ja, 4 en 5 mei. Herdenken en gedenken en vieren, van kostbare vrijheid, bevochten vrijheid. Opstaan tegen mensonterende ideologieën, bescherming van democratie en vrijheid om je mening te uiten en te om zijn wie je bent. En al die zaken lijken regelmatig onder druk te staan, misbruikt te worden, door te slaan naar t een of het ander, argeloos ingezet en uitgehold. Tegelijk zijn er gelukkig ook mensen die de waarde en kostbaarheid van dit gedachtegoed kennen en proberen hoog te houden. Door de verhalen te vertellen van toen, door te geven wat van waarde is, door te delen en te onderwijzen, door open te staan voor andermans mening en het gesprek niet uit de weg gaan… het kan best goed gaan ook.
Dat vind ik het grote belang van deze data 4 en 5 mei. Verhalen vertellen, doorgeven, leren en onderwijzen, stil staan bij wat je misschien als vanzelfsprekend ziet, horen en zien hoe diep de wonden nog steeds zijn in families en plaatsen (ik denk bijvoorbeeld aan Putten). En als je jong bent en niet weet van Putten, zoek het op. Lees en leer. En geef het door aan kinderen en kleinkinderen. Ik geloof dat alleen zo de gevoeligheid voor alles wat van kwetsbare en kostbare waarde is, behouden blijft. Doorgeven. Leren. Onderwijzen. Vertellen. Luisteren.
Komende zondag zal de Predikant in Opleiding, Tabitha van Krimpen ook stil staan hierbij. En dan niet alleen bij 4 en 5 mei, maar ook: hoe is Gods verhaal jou doorgegeven en op welke manier is de kerk aanwezig geweest vroeger? En hoe heeft je dat gevormd? En hoe geef jij het weer door aan jouw kinderen? Kun je geloof überhaupt doorgeven? Of is t meer een kwestie van voorleven? Hoe dan ook: hoe werkt dat (niet)?
Omdat Tabitha nog geen preekconsent heeft, dat betekent dat ze officieel nog niet mag preken, hebben we er een tussenoplossing voor gevonden. Ze zal haar gedachten over deze vraagstukken met ons delen en met u en jullie het gesprek aangaan. Ik denk dat dit een mooie viering is om mee te maken.
Tot zondag!
Lieve groet
Rolinka