Ik heb Skyradio maar aangezet, en dompel me onder in Chris Rea die alweer onderweg is naar huis, Mariah Carey die precies weet welk cadeau ze wil en Paul McCarthy die simpelweg een heerlijke kerst heeft. Ik dacht, misschien helpt het. Om de stemming er in te krijgen en te houden. Want eerlijk gezegd moet ik het wel een beetje uit m’n tenen halen. En dat zal vast ook voor jullie gelden. Komend weekend vieren we het heerlijk avondje, en trakteren we elkaar op vileine gedichten en spannende surprises. Ik kan enorm genieten normaal gesproken van deze maand. Tegelijk merk ik dat ik dit jaar wat dieper moet graven. Ook dit is een sign of the times, dat onze onbevangenheid een aardige knauw heeft gekregen. “Het is niet anders”, “we bewegen maar wat mee”, “toe maar weer”, allemaal van die uitspraken van deze tijd. Ook hoor ik steeds vaker om me heen dat gevaccineerde mensen toch positief testen, gelukkig een milde besmetting doorlopen, maar het is wel ontzettend gedoe steeds. Kortom: hoe houd je de moed erin?
Afgelopen zondag was ik met mijn vader op pad. Hij ging uit preken in Nieuw Loosdrecht. Mooi kerkje. Best een aardige groep mensen. Een orgel dat erg hard speelde. En een echte KK-preek van ruim een half uur. Hij sprak over de morgenster, die op zal gaan en altijd zal stralen. In de auto terug spraken we over onze verschillende manieren van doen op en rond de kansel. Mijn taalgebruik is wat eenvoudiger en minder dichtgetimmerd en niet zo groots en meespelend. Mijn vader kan er echt theater van maken, is een echte verteller en kan soms streng en nadrukkelijk over zn leesbril de goegemeente aankijken en besluiten om t nog maar een keer goed uit te leggen. Toch was ik door deze viering en deze preek ‘opgetild’. Het voelde natuurlijk heel vertrouwd. Tegelijk heeft het ook te maken met een bepaalde zekerheid in het geloof. Dat dit alles niet het laatste woord heeft en dat dat heel nadrukkelijk wordt verkondigd. En bevestigd wordt met een lied als: daar is uit ‘s werelds duistere wolken, een Licht der Lichten opgegaan…Het raakt aan een oervertrouwen, een heimwee naar andere tijden. En dat de tijden nu wel veranderd zijn, maar óók in Gods hand zijn. Die taal van vroeger laat ook nooit los natuurlijk. En dat deed me goed. Natuurlijk ook omdat ik t nu niet eens hoefde te zeggen, maar mocht ontvangen, zogezegd. Zorg voor mijn eigen ziel, en dan ook nog eens door mijn eigen vader. Heeft toch wel iets heel moois eigenlijk, als ik er zo over nadenk.
Dus advent vier je samen, dat wil ik maar zeggen. Ik begrijp heel goed dat het u en jou soms ook aan moed ontbreekt, of dat er angst is voor besmetting of dat er een besmetting is bij jullie thuis. Allemaal hele gegronde redenen om de kerk even links te laten liggen. Toch wil ik je vragen, dat wanneer je wel kunt en durft: kom alsjeblieft naar de viering. Want met elkaar liederen zingen van hoop, samen de lichten ontsteken aan de adventskaarsen en samen bidden en opgetild worden uit deze smartelijke tijd geeft ook dat perspectief waar we nu zo naar verlangen. Dat er een doorkomen aan is. En dat de tijden in Gods hand zijn en dat het dus beter worden zal.
Liefs Rolinka