Je zult maar een eekhoorn zijn en hoogtevrees hebben…
Ja serieus, zou dat überhaupt kúnnen? Ik denk het niet namelijk. Alles aan de eekhoorn is zo gemaakt dat hij kan doen, wat hij moet doen. Pootjes voor de nootjes, een staart om hem in balans te houden, supergevoelig gehoor, snelheid en flexibiliteit… alles klopt. Daar hoort hoogtevrees niet bij. Dat is niet des-eekhoorns…
Ik denk wel eens: was ik maar een eekhoorn, dan zou ik precies doen en zijn zoals ik bedoeld ben… én ik zou geen hoogtevrees hebben… Met dat enorme verschil dat ik me dat dan als eekhoorn waarschijnlijk niet bewust ben. Ik ben.., that’s it.
Dit is natuurlijk het grote verschil tussen mens en dier, het besef dat je bent. Op het moment dat je je bewust bent van jezelf ga je je van alles afvragen, over jezelf en de wereld om je heen. En we hebben vervolgens de behoefte om die wereld in te richten op zo’n manier dat we deze kunnen snappen. En dan loop je onvermijdelijk tegen allerlei zaken aan die je niet snapt. Een heleboel kunnen we met wetenschap verklaren en onderzoeken. Maar er zijn ook zaken die het wetenschappelijke overstijgen, en dan komen we in het gebied van de zingeving. Of, om met Herman Finkers te spreken: het heeft geen nut, maar wel zin. En die zin ontdekken in jouw leven en in de wereld om je heen is een doorgaand voortschrijdend inzicht. En verschilt per levensfase. Met de jeugd van Bijbabbelen staan we elke week stil bij die grote vragen. En het valt niet mee om antwoord te geven op vragen als: “wat geeft jouw leven betekenis”. Maar we praten er wel over. En komen zo langzaamaan onze ZIN op het spoor. En dat we daarin toch heel anders zijn dan bijvoorbeeld een eekhoorn… Nuttig beestje, dat wel…
Deze zondag gaan we nog één keer in gesprek met een gast. Volgende week kunnen we namelijk weer samenkomen, daar ben ik superblij mee. Check het bericht hierover in deze nieuwsbrief. Ik ben wel van plan om 13 februari nog over David te preken (en we gaan dan dopen, joepie!).
Deze zondag gaan we verder met David. En vandaag staat zijn bijzondere vriendschap met Jonathan, de zoon van Saul, centraal. Ik ga in gesprek met Ferdinand Contant. Daar kijk ik erg naar uit. We kennen hem van achter de piano, maar ik weet dat hij altijd een creatieve visie heeft op de bijbelverhalen. En daar ook middels muziek zijn vertaling aan geeft. Saul is inmiddels zo jaloers op David en zijn aanstaand koningschap dat hij hem wil vermoorden. Dus David moet vluchten. En zijn allerbeste vriend Jonathan helpt hem daarbij. Jonathan en David moeten afscheid nemen en dat afscheid zet dat wat hen bindt even heel kwetsbaar en duidelijk neer. Zo is het vaak met iets waar een einde aan lijkt te komen: alles wordt ineens heel heel duidelijk. Want het wordt scherp gesteld, namelijk mét of zonder? En dan zie je het of hem/haar voor wat deze is, in volle glorie. En dat maakt hem/haar zo waardevol, dat je eigenlijk niet zonder kunt.