Kerstnachtviering “Ik ook van Jou”

video
play-rounded-fill

Is er een plek voor de hopeloze zondaar, die de mensheid heeft gekwetst alleen om zijn eigen overtuiging te redden..

 

Dat hoorden we aan het begin van deze viering. Het overbekende lied van Bob Marley, gezongen door joden, christenen en moslims… is er zo’n plek? zingen ze. Om dan het antwoord hartstochtelijk uit te roepen: liefde. Die plek bestaat alleen in liefde. Het is zo’n hoopvol en krachtig lied. En door deze uitvoering met deze onwaarschijnlijke groep mensen hoor ik de tekst steeds weer nieuw en anders. Het ontroert me elke keer weer. Er knapt iets in me. Elke keer weer. Vanuit mn tenen tot aan mn kruin gaat het tintelen. Kippenvel. En tegen de achtergrond van het oude Jeruzalem, de stad van vrede…tenminste, dat betekent Jeruzalem, krijgt het lied nog meer waarde. Jeruzalem, de bevochten stad. Jeruzalem, de heilige stad. Jeruzalem, de machtige stad. En daar klinkt dan dat ene woord: Liefde!

En ik kan niet anders, dan hoopvol en verwachtingsvol mee zingen. En meebidden. Al mijn cynisme smelt als sneeuw voor de zon elke keer als ik dit filmpje zie. Zie je wel, denk ik, zie je wel…het kan! Het bestaat! Eén liefde! Verbonden in één liefde. Een gezamenlijk verlangen naar een wereld waar de Liefde regeert. En daarvan zingen. Over alle grenzen heen..allesoverstijgende Liefde. Dat zouden meer mensen moeten doen…

Niet zonder reden zijn we met deze krachtige boodschap begonnen vanavond. Omdat ik hoop dat er bij jou ook iets zou gaan knappen. En dat je zou gaan tintelen van je tenen tot aan je kruin. En dat je de verleiding moest weerstaan om op te staan en huilend te klappen en te juichen en de straat op te rennen om te roepen: eén liefde! Zie je wel! Het kan!

Dat hoopte ik…dat dat zou gebeuren. U heeft zich ingehouden, dat zie ik ook wel..

De verdeeldheid zoals wij die nu kennen tussen religies, was er niet in die mate toen Jezus werd geboren. Sterker nog, er bestonden nog helemaal geen christenen en moslims…dus dat scheelt. Wat er wel was, was verdeeldheid tussen volkeren, stammen, machthebbers en onderdrukten, slaven en meesters, arm en rijk, geweld en oorlog.. nou ja, beetje zoals nu zeg maar. Maar dan zonder de christenen en de moslims.

Het was toen, net als nu, een wereld die snakte naar vrede, naar tekenen van Liefde.

Als je nu om je heen kijkt, de krant leest en de tv ziet, is het vaak hemelschreiend. Terugkijkend op 2018 … Trump… Rusland… Syrie, klimaatakkoord, natuurgeweld, gele hesjes, stromen vluchtelingen en ontheemden, zwarte pieten.. ontevredenheid en angst regeert. Het zijn de gevolgen van de koninkrijken/ de heersers van deze onze wereld. Met harde hand en groffe mond wordt er gescholden en geroepen, de vuisten gebald en niemand neemt meer een blad voor de mond.  Geld, macht en status zijn aanjagers van individualisme… en eenzaamheid grijpt als een hongerig dier om zich heen…

De romeinse keizer Augustus heeft een andere namen gekregen in onze tijd. Maar de verdeeldheid tussen mensen onderling was voor de toen bekende wereld net zo groot als die nu is.

Ergens in een uithoek van dat grote machtige romeinse rijk, ligt een klein dorpje Bethlehem genaamd. Het is de geboorteplaats van de herdersjongen die koning werd, de stad van David. Een man naar Gods hart was hij, die David, een onvergetelijke vorst voor het volk. “Heer, gedenk David, heeft Israel eeuwenlang gebeden, reikhalzend uitziend naar de vervulling van de godsbelofte eens gegeven, opgetekend door de profeten. Die godsbelofte die luidt: “Ik zal u een nakomeling geven, een zoon na u koning maken: ik zal zijn troon voor altijd bevestigen. Ik zal hem tot Vader zijn en hij zal mij tot Zoon zijn”. Alles waar Israel naar verlangt en waar het op hoopt – licht in het donker, een teken van Gods bewogenheid met de mensen, vrede op aarde, een mens een koning naar Gods hart – al die dingen hebben zich aan David gehecht, en aan de stad van David: eens zal de zoon van David, de koning van de Vrede, geboren worden in de velden rond Bethlehem.

En alzo geschiedde… wij kennen het verhaal maar al te goed. Over hoe Jozef en Maria op weg gingen naar Bethlehem, omdat Jozef uit het geslacht van David kwam. En dat er nergens plek was voor deze twee eenvoudige mensen. En dat ze ergens achteraf onderdak vonden in een stal, of iets wat daarvoor door moet gaan. En dat er een kind werd geboren, die de naam Jezus kreeg… We vertellen elkaar dit verhaal elk jaar weer.

Het verhaal vertelt ons ook dat in de donkere velden van Bethlehem, God ineens het licht aandoet. Engelen, zoveel verschijnen aan de hemel. De herders schrikken van zoveel licht in één keer…

“Vrees niet…horen ze… Vrees niet? Wees niet bang, want ik breng jullie goed nieuws!” Een stem uit de hemel…het moet wel God zijn, die spreekt. Vandaag is jullie redder geboren, Jezus! Wat betekent God red”.

In een uithoek van het grote rijk, in de marges van de geschiedenis van de overwinnaars, wordt deze boodschap gebracht aan mensen die leven in de kantlijn van de maatschappij.

Ik denk trouwens dat die herders niet direct bedachten dat met deze hemelse boodschap het profetenwoord in vervulling was gegaan… zo Thora-vast zullen ze wel niet geweest zijn. Maar dat ene woord: Redder… en die naam: God red! Dat zette hen in beweging. Want dat woord en die naam deed een appel op hun diepgekoesterde verlangen. Dat de wereld zoals zij die kenden gered werd van de ellende. Dat er een uitzicht is op toekomst, op licht…op vrede zelfs…Al was het maar een heel klein beetje waar… dan nog! Hun laatste beetje twijfel werd weggenomen toen dat grote koor zong over Vrede op aarde voor alle mensen die God liefheeft…. De hemel had hen de liefde verklaard… zo voelde het.

En ze gingen op weg en ze vonden de baby… en in die baby herkenden zij de liefde in haar puurste vorm.

En weet je wat ik denk…dat er iets in hen knapte. Dat het ging tintelen van hun tenen naar hun kruin. Al hun cynisme verdween als sneeuw voor de zon. Zie je wel…moeten ze gedacht hebben, zie je wel dat het kan! Het bestaat…pure liefde! En juichend en klappend gingen ze terug naar hun schapen en ze dankten God voor alles wat ze gezien en gehoord hadden.

Het verhaal over de geboorte van dit kleine jongetje is het begin van de confrontatie tussen het hemels koninkrijk  – in al zijn schijnbare zwakheid, kwetsbaarheid en onbeduidendheid – en de koninkrijken van de wereld. De confrontatie tussen het rijk waar de Liefde regeert en waar vrede wordt gevonden tegenover het rijk waar de leugen regeert en geweld het antwoord op alles lijkt te zijn.

Hoe symbolisch dat op 24 juni van dit jaar er mensen uit alle uithoeken van de wereld samenkomen rond de toren van David. En dat zij allemaal een en hetzelfde woord in de mond nemen: liefde.

En dat dit zo krachtig is, en tegelijk weten we hoe kwetsbaar ook. Hun antwoord op het geweld en de angst van deze tijd is maar een woord nl “Liefde”.

Vannacht opnieuw is ons door de hemel de Liefde verklaard. Zo klein en kwetsbaar als het is begonnen, zo veerkrachtig blijkt het te zijn. Deze liefde gaat alle verstand te boven, doorbreekt de grenzen die we zelf hebben getrokken, trekt een spoor door de wereldgeschiedenis. Ik hou van jou… zo wordt het ons toegefluisterd, toegezongen en toegezegd. Van hier tot aan Vancouver, van Amsterdam tot aan Abu Dabi, van Nederland tot aan Nepal. Ik hou van jou…

En ons antwoord op deze liefdesverklaring kan er maar één zijn… even klein als kwetsbaar: Ik ook van JOU.

En dat t dan mag gaan tintelen, van je kruin tot je tenen, en dat je cynisme smelt als sneeuw voor de zon en dat je denkt: Zie je wel, zie je wel…het kan! Het bestaat! Eén liefde! Verbonden in één liefde. Een gezamenlijk verlangen naar een wereld waar de Liefde regeert en waar de vrede binnen handbereik is. En daarvan zingen. Over alle grenzen heen..allesoverstijgende Liefde.

Dat het zo mag zijn vannacht en alle dagen die komen gaan!

amen

Reacties zijn gesloten.