Op het moment van schrijven staat de toekomst van Nederland op en in het spel, het is stem-dag. De afgelopen weken hebben we veel stemmen gehoord, van links en rechts, en het midden. De peilingen gaven een spannende nek aan nek-race weer tussen de, zoals het bijna voelt, de twee opties: gaan we over links of gaan we over rechts.
Van de week in de huiskamerkring hebben we de lofzang van Maria gelezen. Stel nou dat je de bijbel als stemwijzer zou lezen en dan in het bijzonder dit lied van Maria, dan staan daar woorden als barmhartigheiden gerechtigheid centraal. Een samenleving waar oog is voor de kleinen en kwetsbaren, waar sociale bewogenheid leidend is. Maria zingt haar lied, met hoop op een toekomst waar plek is voor ieder, zij droomt van een wereld waar de machtigen een flinke stap terug doen ten behoeve van de vrede. Zij draagt de belofte van die wereld in zich, letterlijk en figuurlijk. Ik hoop en bid u allen toe dat dit visioen ook heeft meegeklonken, toen je in het stemhokje stond. Natuurlijk weet ik ook dat er veel op het spel staat, van klimaatdoelen tot aan armoedebestrijding, stikstofcrisis tot aan woningnood. Grote vraagstukken die niet in een klap opgelost zullen zijn. Ik kan alleen maar hopen dat Wijsheid en Zorgvuldigheid gaan regeren… en dat de kiezer dat heeft laten zien.
Komende zondag is de laatste zondag voor de tijd van verwachting, de adventstijd. Traditiegetrouw staan we deze zondag stil bij wie we verloren hebben het afgelopen jaar. Die geliefde dierbaren, die, zoals we mogen geloven, reeds geborgen zijn aan Gods grote hart. Dat neemt niet weg dat het gemis ook groot is en het verdriet nog steeds in ons woont en ons zo nu en dan stil zet. Hoe mooi en goed om dat samen te delen in onze Ode aan de doden. Het is ook de laatste viering in het project Songs of Life. En dat laatste lied is Het Lied van Het Leven. Immers, midden in de dood vinden wij het leven. Dat is leven vanuit Pasen, leven vanuit de opstanding. Dat paasgeloof mag ons dragen in de rouw en het verdriet om die lieve dierbare, met wie we voor altijd in liefde verbonden zullen zijn.
Huub Oosterhuis heeft dat prachtig verwoord in dat ene lied: Dan zal ik leven…Het Lied van Het Leven:
Dan zal ik leven.
Het zal in alle vroegte zijn – als toen.
De steen is weggerold. Ik ben uit de grond opgestaan.
Mijn ogen kunnen het licht verdragen.
Ik loop en struikel niet. Ik spreek en versta mijzelf.
Mensen komen mij tegemoet – wij zijn in bekenden veranderd.
Het zat in alle vroegte te zijn – als toen.
De ochtendmist trekt op. Ik dacht een dorre vlakte te zien.
Volle schoven zie ik, ranke halmen, aren waarin de korrel zwelt.
Bomen omranden het bouwland. Heuvels golven de verte in,
Bergopwaarts en worden wolken.
Daarachter, kristal geworden, verblindend,
de zee die haar doden teruggaf.
Wij overnachten in elkaars schaduw.
Wij worden wakker van het eerste licht.
Alsof iemand ons bij naam en toenaam heeft geroepen.
Dan zal ik leven.
Tot zondag!