Wat een bijzondere gelegenheid is dat toch, bevestigd worden en intrede doen in je eerste gemeente. Afgelopen zondag waren er een heel mooi aantal van jullie getuige van dit mooie moment van Regina. Voor mij persoonlijk was dit ook zeker een intense gebeurtenis. Niet in de laatste plaats om opnieuw weer bepaald te worden bij de roeping van een predikant en op die manier ook bij mijn eigen roeping. Ik heb dat destijds (ruim 20 jaar geleden) nooit zo diep gevoeld, dat ik geroepen ben tot dit ambt. Maar in de loop der jaren, moet ik zeggen dat dit niet zomaar een baan is, maar dat er wel degelijk iets van een roeping in zit. Er is iets met dit wonderlijke ambt wat overstijgend is aan ‘doen waar je voor opgeleid bent’. Enerzijds word je gedragen door het ambt, de rol die je gegeven is in de gemeente. Anderzijds draag jij het ambt ook, in die zin: je vult het zelf in met alles wat je kunt en ook met alles wie je bent. Het is een heel persoonlijk be-roep. En dan is het ook nog ergens zo dat je in dat wat je doet, God altijd meeklinkt. Het is niet alleen jij, maar ook God die je present stelt in de dingen die je zegt en doet. En dat is best groots, wat tegelijk heel dienstbaar of dienend maakt. Lastig uit te leggen, maar deze gedachten schoten allemaal door mijn hoofd. Wat is het toch een mooi vak en wat is het ook een intens vak. Maar misschien komt dat ook door hoe ik daar zelf mee omga. Ik ervaar het als een mooi, bij tijd en wijlen ook best zwaar, en eervol be-roep.
De lezing van deze zondag sluit er eigenlijk goed bij aan: de roeping van Samuel. Een prachtig verhaal over de jonge Samuel, die Gods stem hoort, maar deze niet herkent. Immers, in die tijd werd Gods stem nog nauwelijks gehoord. Geloof was niet meer ‘de normaalste zaak van de wereld’ in de tijd van de jonge Samuel. Ik zie wel wat paralellen met onze huidige tijd… Hoe herkennen we die roep van God? En hoe komt het dat het lijkt alsof deze stem steeds minder aanwezig is in onze tijd? Lijkt het zo? Is het zo? Geloven is in ieder geval niet meer zo gewoon…
Komende zondag zal een klein beetje anders zijn, want de plek voor pianist stond nog open. En ook Annemiek en Ferdinand mogen wel eens vrij af. We konden niemand vinden, maarrrrr… he… Veenkerk zou Veenkerk niet zijn, als we daar geen creatieve draai aan kunnen geven. We zingen met de beamer mee. Voelt en klinkt misschien een klein beetje anders, maar dat neemt niet weg dat we wel zullen zingen. En luisteren. Want wie weet ontdekken we in dat oude verhaal toch nog een herkenbaar geluid…
Zie je zondag!