Wat een mysterieuze wereld van de week. Deze foto is genomen tijdens mijn wandeling bij ‘ons achter’, zoals we dat noemen. De mist kruipt voorzichtig het land op om alles te verpakken in een dunne laag wit. De boerderij in de bocht zal snel aan het oog onttrokken zijn. Past wel bij onze tijd, vind ik. Een tijd van kadootjes en surprises, gedichtjes en geheimpjes. Tenminste, dat is als je Sinterklaas viert natuurlijk. Bij ons in de familie al jaren een traditie compleet met hilarische gedichten die elk jaar wilder en scherper worden…
Het is ook de tijd van het licht dat zich terugtrekt. Tegelijk zie ik in deze terugtrekkende beweging juist de prachtigste silhouetten en roept het op tot een verstild naar binnen keren.
De gedwongen rust die ik nu beleef helpt daar wel bij, moet ik zeggen.
We hebben tot nu toe een vol en dynamisch seizoen. Spannende nieuwe ontwikkelingen rondom het abonnement, het project rondom Rembrandt, een kerstmusical in de maak om zo maar een aantal zaken te noemen. Ondertussen broeit mijn creatieve brein voor de kerstvieringen. Eindelijk, na twee jaar kunnen we dat weer samen vieren. We kunnen weer samen zingen! Wat zie ik daarnaar uit. Maar zover is het nog niet.
Voorzichtig bewegen we ons richting dat feest van Licht. Elke week wordt het ietsje lichter in een steeds donker wordende wereld. Mooi dat contrast.
Langs deze weg wil ik jullie ontzettend bedanken voor alle blijken van meeleven en goede wensen voor mijn herstel. Wat zijn jullie toch een lieve en betrokken gemeenschap! Echt waar! Het ontroert me enorm. Ik hoop echt dat precies dit, het omzien naar elkaar, de betrokkenheid op elkaar en het gezamenlijk dragen van een gemeenschap als deze, iets is wat we nooit normaal gaan vinden of vanzelfsprekend. Dit is een gedeelde verantwoordelijkheid van ons allemaal en we zijn daarop allemaal even aanspreekbaar, wanneer we iemand of iets uit het oog verliezen. We zijn ondertussen namelijk ook allemaal drukke mensen met veel aan ons hoofd, dus dat dat gebeuren kan is niet zo gek.
Wat betreft mijn herstel: het gaat boven verwachting goed. Ik ben ontzettend blij dat ik eindelijk de stap heb durven zetten. Het voelt zoveel beter en natuurlijker. En ik durf mezelf gewoon weer in de spiegel te bekijken ( echt een zeer emotionele ervaring mag ik wel zeggen). Ik ga rechtop door het leven nu, letterlijk en figuurlijk en dat maakt voor mij een wereld van verschil. Ik moet echt nog wel een aantal weken rekening houden met bewegingen en dergelijke, maar ik kan volgende week wel weer gewoon aan het werk. Voor nu laaf ik me aan de rust en wandel ik dagelijks door de velden en de bossen en ook dat is goed voor mijn ziel, mag ik wel zeggen.
Ik wens jullie komend weekend een feestelijk Sinterklaasfeest, een mooie tweede adventszondag olv Joost Sijl en we zien elkaar hopelijk in groten getale op onze gemeente-avond op 6 december. Want ook dat belooft een bijzondere en waardevolle avond te worden!
Lieve groet
Rolinka