Voorzichtig met dat licht! Voor je het weet is het alweer uit! Koester het, bewaak het. Bescherm het! En houdt het net zo lang aan, totdat je er een tweede kaarsje mee aan kunt steken, en een derde en een vierde… en zie je! Het wordt steeds lichter! Het kàn wel.
De tijd van verwachting, de tijd van hoop in deze onze tijd is niet gemakkelijk. Waar halen we het nog vandaan? Waar kijken we naar uit? Waar kijken we op uit? De besmettingscijfers zijn nog steeds bizar hoog. Hoe om te gaan met maatregelen, wordt steeds ingewikkelder en onduidelijker. Informatie verwarrender… Waar kunnen we nog op koersen en aan vasthouden? Ik merk dat ver vooruit kijken of plannen eigenlijk niet echt werkt nu. Het is eerder steeds weer schakelen op de veranderende actualiteit.
Toch probeer ik wel verder te kijken dan morgen of het eind van de maand. Al was ‘t maar om mijn hoop te voeden dat het daadwerkelijk anders worden zal. Op korte termijn schakelen is nu praktisch. Op lange termijn hopen en dromen is noodzakelijk. Hopen dat er een kentering komt in cijfers, hopen dat die beweging van kleine daden van liefde weer aanwakkert en mensen verbindt en beweegt de goede kant op, naar elkaar toe. En dat het licht het dus toch zal winnen.
Het begint bij dat ene kaarsje. Dat eerste kaarsje. En bij jou en mij, die dat kaarsje aansteekt en zegt: “God, help mij verder te kijken en verder te reiken dan wat ik misschien voor mogelijk acht.”
We starten deze eerste adventszondag met Jos van Oord. Hij neemt ons mee op weg naar dat feest van Vrede en Licht en doet dat door dat eerste kaarsje aan te steken. Ik wens u en jullie een mooie zondag!