Vorig weekend was het nationale vogelteldag, hebt u dat meegekregen? Tuinvogelteldag zelfs. En nu hebben wij zo’n voersilo in de tuin hangen en daar is het me toch een drukte! Elke dag ‘hangt’ er een heel bont gezelschap aan vogeltjes rond die silo. Musjes, vinkjes, koolmeesjes, groenlingen (jawel), duiven, merels, nu en dan een ekster en we hebben zelfs af en toe bezoek van twee bonte spechten. En dat met twee katten… Het is een feest om naar te kijken. Met als gevolg natuurlijk dat er een aardig tapijt van graankorrels en zonnebloempitten op de grond eronder ligt. En dan vraag ik me dus af: stel dat die kiemen…
Zal wel niet, want onze tuin is volgens onze tuinman erg kalkarm. Komt omdat de hond soms…nou ja..je snapt ‘m.
Toch… mooi bruggetje naar aanstaande zondag. Waar we gaan nadenken over het vieren van de Maaltijd van de Heer. Dus over graankorrels die sterven moeten, over de betekenis van Jezus lijden en sterven en wat het dan betekent dat wij tot op de dag van vandaag brood en wijn delen in de viering. Richten we ons daarmee op het lijden en sterven of delen we vanuit de opstanding? Ik zit zelf op het spoor van dat laatste. Ondertussen weet ik dat er in de traditie veel beweging is geweest in de betekenis en het uitvoeren van het avondmaal. En ik vermoed dat die diversiteit ook in onze gemeenschap aanwezig is. Ik vind het mooi dat in die diversiteit er een vorm en manier is gevonden die past bij de Veenkerk. Toch is het goed om ook eens te horen hoe het zo begonnen is en welke manieren van beleven en duiding er zijn rondom dat avondmaal.
We gaan het samen beleven komende zondag, met jong en oud! Weet je welkom!