Over de rek die eruit is en hoe we onszelf dan toch nog gaande houden…
Dit is onze Saar. Saar is een man. Maar dat wisten we nog niet toen we het als kitten kregen. Sterker nog, mij was verteld dat het een vrouwtje was. Vandaar Saar, naar Sarah, de vrouw van…. We hebben nog geprobeerd om hem na zijn transformatie Abraham te noemen. Maar het lukte niet meer, Saar zat in ons collectief. Op zijn dierenpaspoort staat wel Abraham. Officieel heb ik dus nu Mozes en Abraham als katten. Mozes heeft al op een ander moment furore gemaakt. Nu mag Saar. We noemen Saar ook wel ‘de dominee’. Dat komt door zijn witte befje op zijn zwarte toga. En zijn wat ernstige blik ook. Saar is een slimmerd en geen lieverdje voor andere katten. Behalve voor Mozes natuurlijk. Mozes en Saar tolereren elkaar.
Hier kijkt hij me aan met zo’n blik van: lach of ik schiet. Als je lang genoeg naar de foto kijkt voel je je steeds onnozeler worden. Hij lijkt dwars door je heen te kijken. Huisdieren hebben dat talent, vind ik. Om je zo aan te kijken dat je als vanzelf jezelf gaat zien met hun blik. En dat dat behoorlijk relativerend werkt, tenminste bij mij. Opeens is het leven weer simpel eenvoudig: slapen, eten, genieten, nu… nu…nu. Leven in het nu.
Voor mensen is leven in het ‘nu’ allesbehalve eenvoudig. Hoewel, ik heb ontdekt dat als je dus in quarantaine zit, dat juist wel prima te doen is. Want er is verder echt niets of niemand waar je wat mee moet, want dat kan gewoon niet. Misschien is dat wel een boeiende les van dat quarantaine: leren leven in het nu. Bij jezelf blijven. Dat relativeert en centreert je weer even. Bij wat voor jou van waarde is, en belangrijk, en waar je zit. Om vandaaruit weer verder te trekken. Met meer van jezelf dan daarvoor. Zoiets.
Ondertussen lezen we en merken we om ons heen dat de gevolgen van de Corona diep ingegrepen hebben. Natuurlijk economisch, maar ik denk nu vooral ook aan de mentale gesteldheid van een ieder, jong en oud. Over studenten wordt gezegd dat de eenzaamheid echt onverdraaglijk is geworden, voor kinderen is er sprake van een emotionele schade, waarvan we nog niet kunnen zeggen hoe groot die is. En veel volwassenen kampen met burn-out-achtige verschijnselen van het zo lang meebewegen en aanpassen en incasseren en ballen-in-lucht-houden van de afgelopen twee jaar. Hoe gaan we daarmee om? Wat doet al dit met de mens? En op welke manier zouden we elkaar en onszelf kunnen helpen hier goed en gezond mee om te gaan en bovenop te komen?
Deze zondag is mijn gast Jorijn van Rijn. Zij is psychologe en met haar samen bespreek ik precies deze problematiek. We doen dat aan de hand van het verhaal over Saul. Hij had vaak last van sombere en depressieve buien. David speelde dan op de harp. Dat hielp. Meestal… De kracht van muziek… Ook daar gaan we het over hebben.
Zie ik je zondag?
Hartelijks,
Rolinka