Ik las van de week dat een kwart van de jongeren in Nederland de holocaust in twijfel trekt. Ik werd daar even heel erg stil van. Een mengeling van woedende verontwaardiging en verdriet maakten zich van mij meester. Hoe? En tegelijk: wat betekent dit? Zegt dit iets over de staat van het onderwijs? Of zegt dit iets over dat feiten en fictie inmiddels wel heel erg verward worden? Dat het echt niet zo erg was en dat joodse mensen niet zo moeten zeuren? Een legitimatie voor antisemitisme in haar ergste vorm? Ik vind dit zo erg. De geschiedenis is er ook om ons te waarschuwen: dit nooit meer. Een altijd aanwezige les die ons zegt: het kan zo maar omslaan, haat en uitsluiting en polarisatie en een herhaling van WOII is aanstaande. Is er dan niets meer wat ons letterlijk en figuurlijk bij de les kan houden om gevoelig te blijven voor dergelijke uitwassen? Grote vraag is nu natuurlijk: hoe krijgen we deze les weer vers en helder voor ogen. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat onze gedeelde geschiedenis ook onze gezamenlijke verantwoordelijkheid blijft? Van iedereen? Niet alleen scholen, maar ook al die andere plekken waar je leert over wat goed is en wat niet goed is. Waar het zomaar gruwelijk mis kan gaan en hoe dat te herkennen.
In de Bergrede zegt Jezus tegen zijn leerlingen: jullie zijn het zout van de aarde. Smaakmakers, tegen de verrotting, zuiverend… In het licht van bovenstaand bericht krijgt deze uitspraak extra urgentie.
We gaan de Zaligsprekingen lezen deze zondag. Een routekaart, zou je kunnen zeggen. Wanneer mensen Jezus zoeken, zijn dat de groepen mensen waar we hem kunnen vinden. Wanneer we Gods koninkrijk op het spoor willen komen, Jezus geeft ons duidelijke richtingaanwijzers. Wanneer we zelf aan Gods koninkrijk willen werken, geeft ie ook nog tips. Zoals over dat zout. Makkelijk is het niet. Duidelijk wel.
Deze zondag krijgen Jonine de Waal, Wim Koelewijn en Tonie de Braal een zegen mee over hun werk in de Veenkerk. Lichtwerkers, werkers in en aan Gods koninkrijk… misschien noem je het zelf niet zo gauw zo, toch is dat wel de taak van de kerk wereldwijd. Smaakmakers zijn… de smaak van Gods koninkrijk. Tot zondag!!